مخزن الاسرار در خمسه نظامی گنجوی

1 اول کاین عشق پرستی نبود در عدم آوازه هستی نبود

2 مقبلی از کتم عدم ساز کرد سوی وجود آمد و در باز کرد

3 بازپسین طفل پری زادگان پیشترین بشری زادگان

4 آن به خلافت علم آراسته چون علم افتاده و برخاسته

1 دادگری دید برای صواب صورت بیدادگری را به خواب

2 گفت خدا با تو ظالم چه کرد در شبت از روز مظالم چه کرد

3 گفت چو بر من به سر آمد حیات در نِگَریدم به همه کاینات

4 تا به من امید هدایت کراست یا به خدا چشم عنایت کراست

1 ای ملک جانوران رای تو وی گهر تاجوران پای تو

2 گر ملکی خانه شاهی طلب ور گهری تاج الهی طلب

3 زانسوی عالم که دگر راه نیست جز من و تو هیچکس آگاه نیست

4 زان ازلی نور که پرورده‌اند در تو زیادت نظری کرده‌اند

1 صیدکنان مرکب نوشیروان دور شد از کوکبه خسروان

2 مونس خسرو شده دستور و بس خسرو و دستور و دگر هیچکس

3 شاه در آن ناحیت صید یاب دید دهی چون دل دشمن خراب

4 تنگ دو مرغ آمده در یکدِگَر وز دل شه قافیه‌شان تنگتر

1 یک نفس ای خواجه دامن کشان آستنی بر همه عالم فشان

2 رنج مشو راحت رنجور باش ساعتی از محتشمی دور باش

3 حکم چو بر عاقبت اندیشی است محتشمی بنده درویشی است

4 ملک سلیمان مطلب کان کجاست ملک همانست سلیمان کجاست

1 روزی از آنجا که فراغی رسید باد سلیمان به چراغی رسید

2 مملکتش رخت به صحرا نهاد تخت بر این تخته مینا نهاد

3 دید بنوعی که دلش پاره گشت برزگری پیر در آن ساده دشت

4 خانه ز مشتی غله پرداخته در غله دان کرم انداخته

1 ای سپهر افکنده ز مردانگی غول تو بیغولهٔ بیگانگی

2 غره به ملکی که وفائیش نیست زنده به عمری که بقائیش نیست

3 پی سپر جرعه میخوارگان دستخوش بازی سیارگان

4 مصحف و شمشیر بینداخته جام و صراحی عوضش ساخته

1 پیرزنی را ستمی درگرفت دست زد و دامن سنجر گرفت

2 کای ملک آزرم تو کم دیده‌ام وز تو همه ساله ستم دیده‌ام

3 شحنه مست آمده در کوی من زد لگدی چند فرا روی من

4 بیگنه از خانه برونم کشید موی کشان بر سر کویم کشید

1 روز خوش عمر به شبخوش رسید خاک به باد، آب به آتش رسید

2 صبح برآمد چه شوی مستِ خواب کز سر دیوار گذشت آفتاب

3 بگذر از این پی که جهانگیریست حکم جوانی مکن این پیریست

4 خشک شد آن دل که زغم ریش بود کان نمکش نیست کزین پیش بود

1 در طرف شام یکی پیر بود چون پری از خلق طرف گیر بود

2 پیرهن خود ز گیا بافتی خشت زدی روزی از آن یافتی

3 تیغ زنان چون سپر انداختند در لحد آن خشت سپر ساختند

4 هرکه جز آن خشت نقابش نبود گرچه گنه بود عذابش نبود