مخزن الاسرار در خمسه نظامی گنجوی

1 ای شرف گوهر آدم به تو روشنی دیده عالم به تو

2 چرخ که یک پشت ظفر ساز تست نه شکم آبستن یک راز تست

3 گوش دو ماهی زبر و زیر تو شد صدف گوهر شمشیر تو

4 مه که به شب تیغ درانداختست با سر تیغت سپر انداختست

1 منکه سراینده این نوگلم باغ ترا نغمه‌سرا بلبلم

2 در ره عشقت نفسی میزنم بر سر کویت جرسی میزنم

3 عاریت کس نپذیرفته‌ام آنچه دلم گفت بگو گفته‌ام

4 شعبدهٔ تازه برانگیختم هیکلی از قالب نو ریختم

1 جنبش اول که قلم برگرفت حرف نخستین ز سخن درگرفت

2 پرده خلوت چو برانداختند جلوت اول به سخن ساختند

3 تا سخن آوازه دل در نداد جان تن آزاده به گل در نداد

4 چون قلم آمد شدن آغاز کرد چشم جهان را به سخن باز کرد

1 چونکه نسخته سخن سرسری هست بر گوهریان گوهری

2 نکته نگهدار ببین چون بُوَد نکته که سنجیده و موزون بُوَد

3 قافیه سنجان که سخن برکشند گنج دو عالم به سخن درکشند

4 خاصه کلیدی که در گنج راست زیر زبان مرد سخن سنج راست

1 چون سپر انداختن آفتاب گشت زمین را سپر افکن بر آب

2 گشت جهان از نفسش تنگ‌تر وز سپر او سپرک رنگ‌تر

3 با سپر افکندن او لشگرش تیغ کشیدند به قصد سرش

4 گاو که خرمهره بدو در کشند چونکه بیفتد همه خنجر کشند

1 رایض من چون ادب آغاز کرد از گره نُه فلکم باز کرد

2 گرچه گره در گرهش بود جای برنگرفت از سر این رشته پای

3 تا سر این رشته به جائی رسید کان گره از رشته بخواهد برید

4 خواجه مع‌القصه که در بند ماست گرچه خدا نیست، خداوند ماست

1 باد نقاب از طرفی برگرفت خواجه سبک عاشقی از سر گرفت

2 گل نفسی دید شِکَر خنده‌ای بر گل و شِکَّر نفس افکنده‌ای

3 فتنه آنماه قصب دوخته خرمن مه را چو قصب سوخته

4 تا کمر از زلف زره بافته تا قدم از فرق نمک یافته

1 خواجه یکی شب به تمنای جنس زد دو سه دم با دو سه ابنای جنس

2 یافت شبی چون سحر آراسته خواسته هایی به دعا خواسته

3 مجلسی افروخته چون نوبهار عشرتی آسوده‌تر از روزگار

4 آه بخور از نفس روزنش شرح ده یوسف و پیراهنش

1 عمر بر آن فرش ازل بافته آنچه شده باز بدل یافته

2 گوش در آن نامه تحیت رسان دیده در آن سجده تحیات خوان

3 تنگ دل از خنده ترکان شکر سرمه بر از چشم غزالان نظر

4 تُرک قصب پوش من آنجا چو ماه کرده دلم را چو قصب رخنه گاه