مخزن الاسرار در خمسه نظامی گنجوی

1 قصد شنیدم که در اقصای مرو بود ملکزاده جوانی چو سرو

2 مضطرب از دولتیان دیار ملک بر او شیفته چون روزگار

3 تازگیش را کهنان در ستیز پر خطر او زان خطر نیم خیز

4 یک شب از آن فتنه پر اندیشه خفت دید که پیریش در آن خواب گفت

1 ای به نسیمی علم افراخته پیش غباری علم انداخته

2 ده نه و دروازه دهقان زده ملک نه و تخت سلیمان زده

3 تیغ نه‌ای زخم بی اندازه چیست کوس نه‌ای اینهمه آوازه چیست

4 چون دهن تیغ درم ریز باش چون شکم کوس تهی خیز باش

1 کودکی از جملهٔ آزادگان رفت برون با دو سه همزادگان

2 پایش ازان پویه درآمد ز دست مهر دل و مهره پشتش شکست

3 شد نفس آن دو سه همسال او تنگ‌تر از حادثه حال او

4 آنکه ورا دوست ترین بود گفت در بُنِ چاهیش بباید نهفت

1 ای ز خدا غافل و از خویشتن در غم جان مانده و در رنج تن

2 این من و من گو که درین قالب است هیچ مگو جنبش او تا لب است

3 چون خم گردون به جهان در مپیچ آنچه نَه آنِ تو، به آن در مپیچ

4 زور جهان بیش ز بازوی توست سنگ وی افزون ز ترازوی توست

1 رهروی از جمله پیران کار می‌شد و با پیر مریدی هزار

2 پیر در آن بادیه یک باد پاک داد بضاعت به امینان خاک

3 هر یک از آن آستنی برفشاند تا همه رفتند و یکی شخص ماند

4 پیر بدو گفت چه افتاد رای کان همه رفتند و تو ماندی بجای

1 قلب زنی چند که برخاستند قالبی از قلب نو آراستند

2 چون شکم از روی بکن پشتشان حرف نگهدار ز انگشتشان

3 پیش تو از نور موافق‌ترند وز پَسَت از سایه منافق‌ترند

4 ساده‌تر از شمع و گره‌تر ز عود ساده به دیدار و کره در وجود

1 خاصگیی محرم جمشید بود خاص‌تر از ماه به خورشید بود

2 کار جوانمرد بدان درکشید کز همه عالم ملکش برکشید

3 چون به وثوق از دگران گوی برد شاه خزینه به درونش سپرد

4 با همه نزدیکی شاه آن جوان دورتری جست چو تیر از کمان

1 مجلس خلوت نگر آراسته روشن و خوش چون مه ناکاسته

2 شمع فروزان و شکر ریخته تخت زده غالیه آمیخته

3 دشمن جانست ترا روزگار خویشتن از دوستیش واگذار

4 بین که بزنجیر کیان را کشید هرکه درو دید زبان را کشید

1 دور خلافت چو به هارون رسید رایت عباس به گردون رسید

2 نیم شبی پشت به همخوابه کرد روی در آسایش گرمابه کرد

3 موی تراشی که سرش میسترد موی به مویش به غمی میسپرد

4 کای شده آگاه ز استادیم خاص کن امروز به دامادیم

1 ما که به خود دست برافشانده‌ایم بر سر خاکی چه فرومانده‌ایم

2 صحبت این خاک ترا خار کرد خاک چنین تعبیه بسیار کرد

3 عمر همه رفت و به پس گستریم قافله از قافله واپس تریم

4 این دو فرشته شده در بند ما دیو ز بدنامی پیوند ما