غزلیات در دیوان اشعار نظیری نیشابوری

1 بی تو دوشم در درازی از شب یلدا گذشت آفتاب امروز چون برق از سرای ما گذشت

2 نیش خاری نیست کز خون شکاری سرخ نیست آفتی بود این شکارافکن کزین صحرا گذشت

3 شوکت حسنش کسی را رخصت آهی نداد گرچه هر سو دادخواهی بود، او تنها گذشت

4 جلوه اش ننمود از بس محو رفتارش شدم ناله ام نشنید از بس گرم استغنا گذشت

1 ای کرده خراب خانه‌ها را بر هم زده آشیانه‌ها را

2 صیادوَشان به دام زلفت درباخته صید خانه‌ها را

3 کرده به بتان دلربا شرط برده به گرو نشانه‌ها را

4 وز بهر تو صد هزار صیاد آراسته دام و دانه‌ها را

1 ره حریف گرفتم که شیشه یار منست خرد پیاده شد از من که می سوار منست

2 جراحتم همه راحت شد از سعادت عشق گلی که در ره من بکشفد ز خار منست

3 اگر درستیی در کار جام و مینا هست؟ شکسته بسته یی از عهد استوار منست

4 صبا به طرف چمن خواند و ابر بر لب کشت به هر دو گام حریفی در انتظار منست

1 دل شکسته بود تحفه خزینه ما نگین ملک توان ساخت ز آبگینه ما

2 چراغ صومعه ها زنده می توان کردن به دوستی تو، یعنی به سوز سینه ما

3 تو کار غیب چه دانی که چیست؟ طعنه مزن که جز به مصلحتی نشکند سفینه ما

4 مکن به کشتن ما مشورت که تا بودست مکن به کشتن ما مشورت که تا بودست

1 نه عدم بود و نی وجود اینجا صورت وهم می نمود اینجا

2 عکس شخصی فتاد در مسکن نیک جستیم کس نبود اینجا

3 حسن ما کرد جلوه یی بر ما عشق ما دل ز ما ربود اینجا

4 آن که بی نطق و سمع می گویند هست در گفت و در شنود اینجا

1 بانگ نی می برد ز هوش مرا می دهد می ز راه گوش مرا

2 ناله نای تا حریم وصال می برد بر کنار و دوش مرا

3 مادرم نای و من چو طفل رضیع صوت او می کند خموش مرا

4 نخل نخلست نای پنداری می چشاند به نیش نوش مرا

1 گل خلعت نو داد دگر شاخ کهن را بر سلطنت حسن سجل ساخت چمن را

2 شاخ گل خوش بو به ره باد سحرگاه بگشود سر نافه غزالان ختن را

3 شد لاله به خمیازه به یاد می لعلت از باده لبالب چو قدح دید دهن را

4 افراخت صراحی سر و گردن به توجه تا خوش به کف مست دهده جام ذقن را

1 چنان ز خانه برون رفتنم به دل ننگ است که آستانه بیابان و گام فرسنگ است

2 به جان در تن مفلوج گشته می مانم که در برآمدنم رنج و ماندنم ننگ است

3 رگ روان بگدازد چو گریه گرم شود شراره در دل فولاد و قطره در سنگ است

4 به دامن دل پاک تو داغ تو نرسد ز بس گریسته ام خون دیده بی رنگ است

1 هرکه نوشید می شوق تو نسیانش نیست وان که محو تو شد اندیشه حرمانش نیست

2 دل به حسن تو مقید شد و جاوید بماند که ز فکر تو برون آمدنش آسانش نیست

3 تا به کی فکر توان کرد و سخن تازه نوشت قصه شوق حدیثی است که پایانش نیست

4 هیچ کس نامه سربسته ما فهم نکرد نه همین خاتمه اش نیست که عنوانش نیست

1 ز بس بود دل خود کام ناسپاس مرا ز روی هم رسد اندوه بی قیاس مرا

2 بلا مقام مرا پیش ازین نمی دانست غم تو کرد درین شهر رو شناس مرا

3 چه روز بود که تشریف عشق پوشیدم که خوشدلی نشناسد درین لباس مرا

4 ز رشک دوش چنان درهمم که نتوان برد به بزم وصل تو امشب به التماس مرا