نظیری نیشابوری

شعر مسیح دلست معنی او جان او

جوهری از شعر نیست راست نماینده تر

گرچه به جولان فهم پی به سخن برده اند

گرچه سخن نقطه ایست از سر پرگار طبع

بلبل وحی اندکی اوج فراتر گرفت

گر به خیال دگر از سخن افتاده اند

نسخه شعر مرا گر به عطارد برند

نکته مستانه ام گر بسراید ادیب

باد که در بوستان عطرفروشی کند

هرکس ازاین بارگاه خواهش خود می گرفت

اهل سخن ناخنی بر دل هم می زدند

وسوسه خاطرم آب سخن تیره داشت

گرچه به پیمانه ام زهر کند روزگار

عقل چهل سال چنگ در جگر خاره زد

با صدفم ابر جود فیض هنر دیده است

ور چه به خون ریزیم دار زند آسمان

چرخ که زخمم زند نیست ز نقصان من

دهر که خصمم شود کی ز قصور منست

سعدی و سعدش که اند من که سخن آورم

شاهد طبع مرا نعت برازنده است