غزلیات در دیوان اشعار نظیری نیشابوری

1 دلا گداز که آیینه کرده سنگ تو را کدام صیقل ابرو زدوده زنگ تو را

2 تو کعبه در دل ما کافران چه می جویی گر آزری نتراشیده است سنگ تو را

3 کسی شکاری عشق تو را چه می داند نشانه دیگر و زخمی دگر خدنگ تو را

4 ز خار خار محبت دل تو را چه خبر که گل به جیب نگنجد قبای تنگ تو را

1 به صاف صبح نگه کن سر سبو بگشا دهان چشمه گشادند راه جو بگشا

2 دل از مطالعه صبح در حجاب مدار ز زیر هر بن مو دیده یی برو بگشا

3 شکاف خرقه به دقت چه می کنی پیوند؟ لباس فقر و فنا پاره به رفو بگشا

4 یکی به کوزه پرهیز خویش سنگی زن چو شیشه رشته زنارش از گلو بگشا

1 امشب خوش آشناست به رویش نگاه ما گویا حجاب سوخته از برق آه ما

2 از بس که می شدیم به حسرت جدا ازو خون می چکید روز وداع از نگاه ما

3 شغل محبت است که مانع ز طاعت است روز جزا بس است همین عذرخواه ما

4 دوزخ اگر به چاشنی آتش دل است اهل بهشت رشک برند از گناه ما

1 هرگه رقم کنم به تو عذر گناه را ریزم چو خامه از مژه خون سیاه را

2 شاید که شرم ذلت ما را گران خرند آن جا که خرمنی است بها برگ کاه را

3 مطرب ره سماع به آهنگ می زند صوفی خانقاه غلط کرده راه را

4 آن عارفان که در رمضان باده می خورند بینند در زلال قدح عکس ماه را

1 از چاه غبغبش به درآورده ماه را بر ماه، عقرب سیهش بسته راه را

2 عابد که بیندش به درآید ز خانقاه سلطان که یابدش بگذارد سپاه را

3 گر روز حشر پرده ز رویش برافکنند ایزد به روی بنده نیارد گناه را

4 آن کج کله چو بر صف عشاق بگذرد شاهان ز سر نهند هوای کلاه را

1 از کف نمی دهد دل آسان ربوده را دیدیم زور بازوی ناآزموده را

2 من در پی رهایی و او هر دم از فریب بر سر گره زند گره ناگشوده را

3 دل در امید مرهم و این آهوان مست ریزند بر جراحت ما مشک سوده را

4 هرگز دلم حلاوت آسودگی نیافت تلخ است خواب دیده در خون غنوده را

1 تا به کی بر خرقه بندم جسم غم فرسوده را سر به طوفان می دهم این مشت خاک سوده را

2 در درون همچون عنب شد خوشه اشکم گره بس فرو خوردم به دل خون های ناپالوده را

3 گوش ها کر گشت و یارب یاربم کاری نکرد نیست گویا روزنی این سقف قیراندوده را

4 خضر صد منزل به پیشم آمد و نشناختم بازمی باید ز سر گیرم ره پیموده را

1 نظر بر روی او دزدیده بگشا ز خود گم گرد و بر وی دیده بگشا

2 گل پژمرده ما باغبان چید صبا گو غنچه ناچیده بگشا

3 مبادا عالمی را جان برآید گره از زلف خود فهمیده بگشا

4 به گلشن بگذر و در طعنه گل زبان بلبل شوریده بگشا

1 از پی آشوب ما، در زلف دارد شانه را شورش زنجیر در شور آورد دیوانه را

2 حسن بنیاد محبت بر پریشانی نهاد تا نشورد خاک را دهقان نریزد دانه را

3 حور و جنت جلوه بر زاهد دهد در راه دوست اندک اندک عشق در کار آورد بیگانه را

4 عشق کامل نیست تا در بند مال و مسکنی آن زمان آتش علم گردد که سوزد خانه را

1 نیست زین مزرع آب و دانه ما ملکوتست آشیانه ما

2 کبک کهسار و بلبل گلزار گوش دارند بر ترانه ما

3 هر طرف صورت تازه ای بندند از غزل های عاشقانه ما

4 حرف شیرین شود فراموشش خسروار بشنود فسانه ما