از پی آشوب ما، در زلف دارد شانه را از نظیری غزل 48
1. از پی آشوب ما، در زلف دارد شانه را
شورش زنجیر در شور آورد دیوانه را
نیست زین مزرع آب و دانه ما از نظیری غزل 49
1. نیست زین مزرع آب و دانه ما
ملکوتست آشیانه ما
ازین ویرانه تر می خواستم ویرانه خود را از نظیری غزل 50
1. ازین ویرانه تر می خواستم ویرانه خود را
ازین ویرانه بیرون می برم دیوانه خود را
هر روز جویم آب رخ روز رفته را از نظیری غزل 51
1. هر روز جویم آب رخ روز رفته را
گویم به فخر ننگ ز مردم نهفته را
به بریدن نرود ذوق تو ز اندیشه ما از نظیری غزل 52
1. به بریدن نرود ذوق تو ز اندیشه ما
سال ها پنجه به هم داده رگ و ریشه ما
دل شکسته بود تحفه خزینه ما از نظیری غزل 53
1. دل شکسته بود تحفه خزینه ما
نگین ملک توان ساخت ز آبگینه ما
آن که بر ما رقم کین زده از کینه ما از نظیری غزل 54
1. آن که بر ما رقم کین زده از کینه ما
نقش خود دیده در آیننه ز آیینه ما
گر به سخن درآورم عشق سخن سرای را از نظیری غزل 55
1. گر به سخن درآورم عشق سخن سرای را
بر بر و دوش سردهی گریه های و های را
زیستم بس که به تدبیر خود از خامی‌ها از نظیری غزل 56
1. زیستم بس که به تدبیر خود از خامی‌ها
رفت نام و نسبم در سر خودکامی‌ها
به غیر از رنگ و بویی نیست این عشق مجازی را از نظیری غزل 57
1. به غیر از رنگ و بویی نیست این عشق مجازی را
عطا کن لذت طعم حقیقت عشق‌بازی را
کجا بودی که امشب سوختی آزرده جانی را از نظیری غزل 58
1. کجا بودی که امشب سوختی آزرده جانی را
به قدر روز محشر طول دادی هر زمانی را
ادب گرفته عنان خمار و مستی ما از نظیری غزل 59
1. ادب گرفته عنان خمار و مستی ما
برابر است بلندی ما و پستی ما