غزلیات در دیوان اشعار نظیری نیشابوری

1 از نقل و باده گوشه دل گشته روشنش کو جام جم که آینه سازم ز آهنش

2 زحمت کشد ز شمع مسخر کنم سپهر تا هر شب آفتاب برآرم ز روزنش

3 غایب شوم ز خلوت و حاضر شوم بر او دلق از بدن برآرم و دربر کشم تنش

4 نگذارمش به حرف که گوید کدام و کیست گر از قفای در رسد آواز دشمنش

1 من روز ره خانه خمار ندانم مستی و طرب جز به شب تار ندانم

2 مست آمدم و مست ازین مرحله رفتم من قافله و قافله سالار ندانم

3 پیداست که بر کشتی صد پاره سوارم پا و سر این قلزم خون خوار ندانم

4 نی کسب کمالی شد و نی طی طریقی از راه بجز جنبش و رفتار ندانم

1 افغان که بعد صد طلب و جستجوی خویش پر خون برم ز چشمه حیوان سبوی خویش

2 آزرده تر ز آبله خار دیده ام خونابه ریزم از بن هر تار موی خویش

3 از بس که گشته پر ز غم و غصه هر رگم چون خوشه کرده دانه گره در گلوی خویش

4 آبم نماند در جگر از بس گریستم دیگر به کار گریه کنم آب روی خویش

1 رسید فصل گل و عیش گلشنم نزدیک گلم به خرمن و خرمن به دامنم نزدیک

2 رفیق! بهر خدا، رو برون در بنشین به خلوتم می و یارست و دشمنم نزدیک

3 به حیله شمع دگر می فروختم افسوس که آفتاب بلندست و روزنم نزدیک

4 چو شمع ها به سر هر مزار سوخته ام که برده اند چراغی به روزنم نزدیک

1 چند در دل آرزو را خاک غم بر سر کنم آتشی را تا به کی در زیر خاکستر کنم

2 چند بینم خواری و در سینه دزدم تیر آه شعله را تا کی نگهبانی به بال و پر کنم

3 زاریم گویا اثر دارد که امشب بر درش ناله ای ناکرده خواهد ناله دیگر کنم

4 تا نبینم زهر چشمش را نمی یابم حیات گر به آب خضر کام زندگانی تر کنم

1 جز نسخه احوال کسان پیش ندارم هرگز نظری بر ورق خویش ندارم

2 بر دام هوا و هوسم خنده زند مرگ صد داعیه بیش و نفسی بیش ندارم

3 روشن شود از کاوش احباب چراغم زخمی نزند کس که سری پیش ندارم

4 هر نوع که آید سخن عشق سرایم صبر و خرد قافیه اندیش ندارم

1 هر صبح کن دو جام شراب مغانه فرض فاضل ازین دوگانه کن آن پنجگانه فرض

2 در میکده مرید صراحی و جام باش بر خویش کن سجود و قیام شبانه فرض

3 جدست کار عشق همه، هزل و کذب نیست زان رخ خبر حقیقت و زان لب فسانه فرض

4 زاهد سؤال مذهب مستور و مست چند؟ شد بر تو ذکر سنت و بر ما ترانه فرض

1 درهای بسته واشد ز آه سحر مبارک بانگ طلب برآمد دل را سفر مبارک

2 بالین ارجمندان خشت در مغان است بر روی صبح خیزان باشد نظر مبارک

3 عشق از کمین برون تاخت عقل از میان برآمد عجب و غرور بشکست فتح و ظفر مبارک

4 شب های درد و ماتم شد روز تا قیامت این آفتاب تابان بر بام و در مبارک

1 غیرتم بانگ زد که: دور او باش عشقم آهسته گفت: باش و مباش

2 غمزه درباخت خوش، کزین نااهل گردد اسرارهای پنهان فاش

3 از پس پرده سر برون آورد یار لولی وش حریف تراش

4 غنج و نازش ز راه چشمم داد داروی بیهشی به عقل معاش

1 رمید طایر جانم ز آشیانه خویش که در هوای تو خوش یافت آب و دانه خویش

2 دل از قفای نظر کو به کوی می گردد نظر ز شوق تو گم کرده راه خانه خویش

3 ز باغ رفت گل و بلبلان خموش شدند من اسیر همان عاشق فسانه خویش

4 کسی که واقف ذوقی شود نمی بینم بغیر خویش که می رقصم از ترانه خویش