غزلیات در دیوان اشعار نظیری نیشابوری

1 طاعت پیر مغان کن وز همه بیگانه باش اول از میخانه بودی آخر از بتخانه باش

2 کشتگان عشق، می از کاسه سر می خورند چون که سر را خاک خواهد خورد گو پیمانه باش

3 کاذبی در عشق، اگر خاکسترت گردد خموش پا چو در میدان سربازان نهی مردانه باش

4 آنچه در رخسار گل آبست در شمع آتش است عندلیبت گر نمی خوانند رو پروانه باش

1 جان به لب از شوق و می آرند پیغامم دروغ دوست دور و نامه می سازند بر نامم دروغ

2 راهب بتخانه را عز کرامت کی دهند هست کشفم مکر و استدراج و الهامم دروغ

3 بسته طامات رعنایان ره گردیده ام چون روم دنبال حق افکنده در دامم دروغ

4 محو نیرنگ مجازم ذوقم از تحقیق نیست راست چون گویم که شیرینست در کامم دروغ

1 باز از جرم شکایت ناامید از رحمتم گفته ام کفری و اکنون بدترین امتم

2 ناز من دارد ملالی سایه ام خصم من است در دل خود خوارم و در چشم خود بی عزتم

3 گرچه در ظاهر دلم اظهار طاقت می کند لیک پنهان بر سر جنگ است با من طاقتم

4 می نویسم خط بیزاری دل پرشکوه را با هوس پیوند دارد، نیست با او نسبتم

1 همیشه تار و پود کار ناهموار می‌بستم دل و دستم نبود و خویش را بر کار می‌بستم

2 برش چندان که می‌رفتم نبودش شفقتی با من به افسون خویش را بر محرمان یار می‌بستم

3 در آن کو یک شبم گل گشت مهتابی نشد روزی همیشه خویش را چون سایه بر دیوار می‌بستم

4 اگرچه پای تا سر عذر تقصیر و گنه بودم ز خجلت‌های عصیان لب ز استغفار می‌بستم

1 ساقی بیار جام می خوشگوار پیش تا بعد ازین چه آوردم روزگار پیش

2 راهم قضا به طرفه فضایی فکنده است خوف سوار در پی و گرد شکار پیش

3 من در میان لجه خونین فتاده ام گو دیگری قدم ننهد از کنار پیش

4 بعد از هزار سعی که بر در رهم دهند آرند یک بهانه به صد انتظار پیش

1 بزم می‌سازیم سامان گر نباشد گو مباش نوش می‌گوییم مهمان گر نباشد گو مباش

2 جرعه درد و حیات تلخ قسمت کرده‌اند عیش خضر و آب حیوان گر نباشد گو مباش

3 غمزه را فرهنگ و دانش ترجمانی می‌کند چشم هندو فارسی‌دان گر نباشد گو مباش

4 زلف بین سنبل در آغوش ار نگردد گو نگرد رخ نگر گل در گریبان گر نباشد گو مباش

1 کتاب خوانده شد و، شبهه ای نشد مغفول به هیچ مسئله خاطر نمی شود مشغول

2 اگر رسوم ادب شد زیاد ما چه عجب شدیم پیر به تعلیم کودکان فضول

3 فقیر مدرسه و خانقاه، کم رزق است گدایی در میخانه، می کنیم قبول

4 اگر به مدرسه اوراد دیر گم نشود کنم عدول ز شاهد به شاهدان عدول

1 اگر تو نشنوی از ناله‌های زار چه حظ وگر تو ننگری از چشم اشکبار چه حظ

2 درآ به مشرب روحانیان و واصل شو معاشران تو مستان تو هوشیار چه حظ

3 به چشم ما در و دیوار بوستان مستند تو را که باده نمی‌نوشی، از بهار چه حظ

4 نمک به سینه مجروح چاشنی بخشد اگر غمی ندهندت ز غمگسار چه حظ

1 گر کشف حجب خواهی بستان می ناب اول ور علم ازل جویی بگذر ز کتاب اول

2 در عشق مکش دفتر کاسرار لدنی را گویند به وحی آخر آرند به خواب اول

3 خواهی به یکی آری دل را ز پریشانی در معبد بت رویی چندیش بتاب اول

4 تا صاف ملایک را بر خاک تو پیمایند در مدرسه بر سرکش دردی شراب اول

1 درین بستان به جهد از خار بگسل چو گل خندان شو و از بار بگسل

2 اگر تعویذ بر بالت گران است به زخم ناخن و منقار بگسل

3 سر رشته به بگسستن توان یافت ز هم این تار را یک بار بگسل

4 ز پیش دیده ام بردار کونین گره از پرده رخسار بگسل