غزلیات در دیوان اشعار نظیری نیشابوری

1 از جمال تو کمال بشری بود غرض با شکست ملک و رشک پری بود غرض

2 زین لب لعل وزین گونه میگون کردن چشم خونین و سرشک جگری بود غرض

3 از دو گیسوی دراز تو و از خال سیاه ناله های شب و آه سحری بود غرض

4 قتل اسلام که شد بهر کله گوشه تو طرحی از طرف کلاه تتری بود غرض

1 ز خراش دم به رقت، ز گداز دل به دردم دم آتشین بیانان بفسرد و گفت سردم

2 شده ام ز خویش قانع به خیال جلق و دلقی نه به درد بازگشتم، نه ز دیده آب خوردم

3 دهم ار غذای مرغان به خیال دام و قیدم کنم ار دعای یاران به هوای سرخ و زردم

4 نکنم قفا به بازی که دو شش نشسته نقشم نشوم ز لعب فارغ که عقب فتاده نردم

1 بستم در تصرف گفت و شنید خویش دادم به قبض و بسط تو قفل کلید خویش

2 رفتم به آه و ناله کنم ساز خلوتی بردم ز مجلس تو نشید و نبید خویش

3 شب از خیال وصل تو خوابم نمی برد چون کودکان ز خوشدلی روز عید خویش

4 با صد ستاره سوخته دارد قرینه ام در منتم ز اختر بخت سعید خویش

1 بلاست خط نگارین و زلف خود به خمش دگر ز فتنه چه بر سر نوشته تا قلمش

2 به این جمال و نکویی که اوست می ترسم موحدان به خدایی کنند متهمش

3 اگر فریب ملایک دهد عجب نبود که یاصمد بنویسند جای یاصنمش

4 شبی به ناله دلش را اگر به دست آری به هر امید توان کرد تکیه بر کرمش

1 در عشق کار بوده و سامان نبوده شرط سر بوده و طریق گریبان نبوده شرط

2 گفتم چنان که درد دهندم دوا دهند افغان که نام بردن درمان نبوده شرط

3 بر خلق بوده بیشتر آسان گریستن با چشم خون فشان لب خندان نبوده شرط

4 طاعت به باد دادن و ایمان به پا زدن در کیش گبر و دین مسلمان نبوده شرط

1 نالم ز چرخ اگر نه بر افغان خورم دریغ گریم به دهر اگرنه به طوفان خورم دریغ

2 بر گل شکر نشاند و خون جگر دهد بر سفره سپهر به مهمان خورم دریغ

3 صبحم که بر صبوح خودم خوانده روزگار خندم به طنز و بر لب خندان خورم دریغ

4 مهمان مسرفم که به ممسک رسیده ام بر مرگ میزبان به سر خوان خورم دریغ

1 پای کوبان دست افشان در سماع می خرامد بر دل و جان در سماع

2 طره عمامه بی شان می کند زلف و دستار پریشان در سماع

3 صوفی از چاک گریبان بیندش می شود از خرقه عریان در سماع

4 از می اندیشه خود گشته مست هست خود پیدا و پنهان در سماع

1 نی خاطرم از کتاب محظوظ نی طبع ز انتخاب محظوظ

2 از بس که مشوشم نگردم از بوی گل و گلاب محظوظ

3 کوثر به شراب می فروشم مستسقیم و ز آب محظوظ

4 صد شهر کنم به گریه ویران دیوانه ام از خراب محظوظ

1 جگر به خنده همی‌سوز و بر کران می‌غلت گهر به نکته همی‌ریز و در میان می‌غلت

2 ز جعد خویش گلستان نما شبستان را خیال سبزه و سنبل کن و بر آن می‌غلت

3 اگر چو نخل مرادم به بر نمی‌آیی چو آرزوی دلم در میان جان می‌غلت

4 ز درس و مدرسه کاری به نقد نگشاید پیاله می‌کش و بر فرش گلسِتان می‌غلت

1 سوزن به دل از بخیه و پیوند شکستیم از بی هنری دست هنرمند شکستیم

2 در عشق به کامی نرسیدیم که بسیار عهد پدر و خاطر فرزند شکستیم

3 از بهر نهالی که نشاندیم به خاطر بس شاخ تر و نخل برومند شکستیم

4 ما حلقه به گوش سخن عشق و جنونیم در حقه نسیان گهر پند شکستیم