غزلیات در دیوان اشعار نظیری نیشابوری

1 ناوک غم جان شکافد سینه گر جوشن شود عشق مغناطیس گردد دل اگر آهن شود

2 سینه پرحسرتی دارم که از اندوه او تا به نزدیک لب آرم خنده را، شیون شود

3 بیش شد سرگشتگی چندان که پایم پیش شد سر به تاریکی نهادم تا رهی روشن شود

4 یک توجه از تو در کارست و یک عالم مراد غم ندارم گر اجابت با دعا دشمن شود

1 گشود ابر بغل بر چمن سپاس سپاس ز زیر پرده برآمد عروس خوش انفاس

2 کنار دشت و چمن شد پر از کرامت ابر هزار شکر که عالم برآمد از افلاس

3 کنون چو مهره طاسست پر نگار زمین پریر اگرچه چمن بود ساده چون ته طاس

4 سحاب غوطه به دریا همی زند هر دم تفرجیست که زاهد فتاده در وسواس

1 هرکجا ساخت غمی دایره مسمار شدم هر کجا نقطه شد انده خط پرگار شدم

2 بوی یار من ازین سست وفا می آید گلم از دست بگیرید که از کار شدم

3 بس کزو شد برم آسوده، دو دستم در خواب همچنان زیر سرش بود که بیدار شدم

4 دل دیوانه من قابل زنجیر بود به شکنج سر زلف از چه سزاوار شدم

1 به لغزش دست از دلدار مگسل گر افتد زلتی از کار مگسل

2 به نقصانی که یابد خرقه سهل است به رفتن خرقه از هر خار مگسل

3 در میخانه آخر می گشایند تو رفت و آمد از خمار مگسل

4 قباسبزان قریب چشمه سارند چو ابر از دامن کهسار مگسل

1 همیشه خنده شادی به آن لبان مخصوص فریب حسن به اقبال جاودان مخصوص

2 در تو قبله امیدهای روحانی سر نیاز به آن خاک آستان مخصوص

3 شکایت تو چو فکرم ز مغز بیگانه محبت تو چو مغزم به استخوان مخصوص

4 غمی فتاده که با طایران وحشی دل نمی شویم به هم در یک آشیان مخصوص

1 صبح اول کرده عشقت عشوه‌ای در کار عشق مشتری آورده با خود جنسی از بازار عشق

2 تا شود ممتاز فهم عارف و عامی ز هم عشق هرسو در لباسی می‌کند انکار عشق

3 زان سوی بازار خوش بوی عبیری می‌رسد عطرها با یکدگر آمیخته عطار عشق

4 عاشقان را هر نفس صبح و بهاری دیگر است باد نوروزی وزد پیوسته بر گلزار عشق

1 راز دیرینه ز رخ پرده برانداخت دریغ حال ما شهره به انشای غزل ساخت دریغ

2 عشق از آن روز که آتش به نیستانم زد به پیامیم دل سوخته ننواخت دریغ

3 جوهر بینش من در ته زنگار بماند آن که آیینه من ساخت نپرداخت دریغ

4 کیمیاگر که مس جمله ازو زر گردید قلب ما را نزد اکسیر چو بگداخت، دریغ

1 گهی بر فرش سنبل، گاه بر روی گیا افتم نسیم ناتوانم تا کجا خیزم کجا افتم

2 نی کلکم ز حسن روی گل، منقار بلبل شد مباد از طرف گلشن دور افتم کز نوا افتم

3 به هر بانگ سرودی خاطرم آشفته می گردد گلم گویی، که از آمد شد باد صبا افتم

4 حدیث دام زلفی می کنم، دزدیده دزدیده دلم را خار خاری هست ترسم در بلا افتم

1 هنوز عارف و عامی نداشتند نزاع که لای باده مقررر شد از برای صداع

2 مرید و مرشد و خادم تمام می دانند که رند صومعه می می خورد به چنگ و سماع

3 غریب و عاشق و مستم خدا نگهدارد ز شر شحنه غدار و مفتی طماع

4 اگر طبیب ترش روی دیر می میرد چه غم ز تلخی صبر است چون بود نفاع

1 درود پاک تو بر ریش باصفا واعظ که ره ز قول تو دور است تا خدا واعظ

2 تو از عذاب خدا ما ز مغفرت گوییم نگاه کن تو کجایی و ما کجا واعظ

3 نفس ز دوری و بیگانگی زنی هر دم مگر دل تو به حق نیست آشنا واعظ

4 شد از وعید تو پرگوش ما چه می گویی اگر به حشر بریم از تو ماجرا واعظ