غزلیات در دیوان اشعار نظیری نیشابوری

1 دهر پرفتنه و شورست ز چشم سیهش داری از چشم بد خلق خدایا نگهش

2 هرکه را باعث عصیان و خطا عشق شود ملک از رشک بسوزد که نویسد گنهش

3 پر مگو خواجه که عشرتگه ما روشن ازوست همه جا هست، ولی در همه دل نیست رهش

4 دل هرکس که درین غمکده صحرا گردد ناگهان یوسف کنعان به در آید ز چهش

1 به صدق هرکه سوی کعبه ناقه راهی کرد نشان پاش به هر گام قبله گاهی کرد

2 کبود روی از آن شد بنفشه در گلشن که با کلاله جعد تو کج کلاهی کرد

3 ز چین زلف نسیمی نزد به موج عذار سفینه مردم چشم مرا تباهی کرد

4 نشان کوکبم اخترشناس بد می یافت مشاطه خال تو را کند و پر سیاهی کرد

1 سخن گویید با من کمتر امروز که دارم دل به جای دیگر امروز

2 چنان سودا مزاجم را گرفته که تلخم می نماید شکر امروز

3 چنان اشکم به خشک و تر رسیده که چوبم می نسوزد آذر امروز

4 ز بس طوفان درو بامم گرفته فراز بام می یابم در امروز

1 تبسمش به لب از شرم خشم و کین گردد کرشمه اش گره از ناز بر جبین گردد

2 کند به دیده شکرریز اشک تلخم را به خنده‌ای که ازو زهر انگبین گردد

3 ازو به قیمت آسایش ابد بخرم جراحتی که دلم یک نفس غمین گردد

4 چو باد از سر عالم به جهد برخیزم اگر دمی به من از مهر همنشین گردد

1 درین سپید رقم قسمت و حواله نماند اثر ز مهر و خط این کهن قباله نماند

2 هزار قرن برین قصر قیروان بگذشت مسایل و حکم و دفتر و رساله نماند

3 ز باب رحم و مروت نشان چه می جویی ازین مقوله حکایت درین مقاله نماند

4 ز بس مرور زمان منفعت ز اشیا رفت خواص مهر گیای هزار ساله نماند

1 طلوع باده ز شام و سحر دریغ مدار ز خاک جرعه خود چون قمر دریغ مدار

2 اگر به گنج سر بیل باغبان آید بگو که آب زر از جام زر دریغ مدار

3 حیات تلخ بده عیش خوشگوار بگیر چو عشق تیغ کشد جان و سر دریغ مدار

4 به شکر آن که حدیثی چو انگبین داری ز سایلان ترش رو شکر دریغ مدار

1 اکسیر حسن در نظر پارسا شناس اقبال اهل دل ز قبول خدا شناس

2 گر عکس روی خویش در آیینه دیده ای توحید شیخ و شرک برهمن بجا شناس

3 اسرار عشق گل به سر دار می کند کیفیت هواش ز نشو و نما شناس

4 خصم است باغ، دیده معنی شناس را گل را به آشنایی باد صبا شناس

1 بکش، بسوز، که نام امان نخواهم برد دعا به درد سر آسمان نخواهم برد

2 مکن ملاحظه از کشتنم که روز جزا ز رشک نام تو را بر زبان نخواهم برد

3 ز دل طپیدن آغاز عشق دانستم کزین معامله غیر از زیان نخواهم برد

4 ز اضطراب دلم روز وصل معلومست که از بلای شب هجر جان نخواهم برد

1 دریغ نقش امل ها بر آب جو بستند به حسن لاله و گل رنگ آرزو بستند

2 چو موج روی هوا بر سراب می رانند کسان که دل به تماشای رنگ و بو بستند

3 مپرس حال که این مطربان چابک دست دل از نوای حزینم به تار مو بستند

4 بخست جان ز دم این مغنیان گویی خراش سینه تراشیده بر گلو بستند

1 قاصد دلی آزرده تر از آبله دارد می آید از آن کوی و ز رفتن گله دارد

2 کس خیمه نیفراخت به سرچشمه حیوان گاهی گذری خضر برین مرحله دارد

3 شاید که شود جلوه گر از غیب جمالی چشمی همه کس بر ره این قافله دارد

4 معشوق جمیل است و غیور ار نه بگویم مجنون نسب از لیلی این سلسله دارد