غزلیات در دیوان اشعار نظیری نیشابوری

1 پرده برداشته ام از غم پنهانی چند به زیان می رود امروز گریبانی چند

2 زان ضعیفان که وفا داشت درین شهر اسیر قفسی چند بجا مانده و زندانی چند

3 سر و سامان سخن کردن این جمعم نیست پهلوی من بنشانید پریشانی چند

4 بس خرابیم ز یکدیگرمان نشناسند مانده ایم از ده غارت زده ویرانی چند

1 گر به دل خلوت نداری از جهانبانی گریز ور مسلط نیستی بر خود زسلطانی گریز

2 فتنه دیو و پری را سر به جانت داده اند اسم اعظم گر ندانی از سلیمانی گریز

3 بر نصیب دیگران باید نشستن بی نصیب حسن حورا گر زند راهت ز رضوانی گریز

4 لحن خواهد شد شهیق و راح خواهد شد حمیم لحن داودی گذار از راح ریحانی گریز

1 رشکی به من گهی ز ادای سخن رسد صد جایگه مقام کند، تا به من رسد

2 من بر در از تجلی آن نور ساختم پروانه چون به عرصه آن انجمن رسد

3 در راه تو شمال و صبا در ترددند تا بو که را دهی که به بیت الحزن رسد

4 گر زیر گلبنی قفسم را نمی نهی جایی بنه که ناله به گوش چمن رسد

1 هر سر شاخ درین باغ هوایی دارد هر گلی رنگی و هر مرغ نوایی دارد

2 یک شکر کام امیدم همه شیرین کرده ست نزد خود هر مگسی فر همایی دارد

3 برهمن هم ز در بتکده محروم نشد در هر خانه زنی خانه جدایی دارد

4 حسن هر جلوه که از جای دلت را ببرد از پیش گر بروی راه به جایی دارد

1 بگو به دیر خرابات السلام و مترس به جام و مغبچه در باز ننگ و نام و مترس

2 حضور وقت در آمیزش محبانست کمرگشای و لبالب بنوش جام و مترس

3 رمیدگی حریف از حجاب هشیاریست به مستی افت و درانداز حرف کام و مترس

4 به دست دامن توفیق دیر می آید گهی که دست دهد کار کن تمام و مترس

1 نه ز جهدم به کف بخت عنان می‌آید نه به زورم زه دولت به کمان می‌آید

2 نه مرا بازوی قایم نه مرا دیده راست همه بی‌قصد خدنگم به نشان می‌آید

3 تو که آسوده‌دلی از نفسم سود مخواه من که شوریده‌ام آتش به زبان می‌آید

4 سخن مردم دیوانه حقیقت دارد در عبارت به اشارات نهان می‌آید

1 هر که از درگه تو گردد باز همه درها برو کنند فراز

2 ایمن از بیم بی نیازی تو نتوان دید سوی تو به نیاز

3 چشم شاهدپرست چون بندم به حقیقت رسیده ام ز مجاز

4 در پس پرده حسن رازی داشت روی تو در میان نهاد آن راز

1 دیده ام نیم نگاهی که به دیدن نرسد صف آهوش به دنباله کشیدن نرسد

2 سوی وحشت زدگان بس به سیاست نگرد کار بسمل ز نگاهش به طپیدن نرسد

3 هیچ گه ذوق کلامش به رگ جان نخلد که ز رگ تا به رگم شهد چشیدن نرسد

4 طره بر باد فشان، عشوه به گلزار فروش در چمن سرو چمانش به چمیدن نرسد

1 تو درنیافته ای لذت وفا هرگز دلت به مهر نگردیده آشنا هرگز

2 همه فرایض جور و جفا به جای آری نمی شود ز تو بدعهدی قضا هرگز

3 به هر بلا که کنی مبتلا ملاطفتست که چاشنی ندهد عشق بی بلا هرگز

4 خلل پذیر نگردد به هیچ عصیان عشق که این چراغ نمی میرد از هوا هرگز

1 در بغل مصحف و سجاده تقوا بر دوش برد از مدرسه ام مغبچه باده فروش

2 در نماز از صف اصحاب برونم آورد بر زبان نیت و تکبیر مؤذن در گوش

3 هم در احرام ز سوداش به سر مانده دو دست هم به نیت ز تماشاش زبان گشته خموش

4 هر دو از زمره اسلام روان گردیدیم او به من عشوه کنان من ز پیش طعنه نیوش