غزلیات در دیوان اشعار نظیری نیشابوری

1 این جا نه بهر سنگ سیه نور فروشند این مایه بینش نه بهر کور فروشند

2 فریاد که هرکس به اسیری فتد او را شرطست که از خویش و وطن دور فروشند

3 غیرت نگذارد که به چشم و دل منکر یک ذره ز خاکستر منصور فروشند

4 زیبنده بود دعوی مستوری خوبان هرچند که جولان به سر طور فروشند

1 من آن صیدم که هرکس را نظر بر حال من افتد ز بس زخم دلم کاریست در دنبال من افتد

2 شکارت خوش برآید چون که از منزل برون آیی شکارت خوش برآید چون که از منزل برون آیی

3 نیم مرغی که بس دشوار باشد صید من کردن ز بس سستم، گره از بال من در بال من افتد

4 از آن برجم که هرگه عقده یی در پیش چرخ آید ز دوران ماه من ماند ز گردش سال من افتد

1 ابری به نظر آمد و برقی ز میان جست صد فتنه به هر مرحله از خواب گران جست

2 انگیخت از آن ظلمت و پرتو تن و جانی وز پرده برون آمد و در خانه جان جست

3 آسوده ز آفات به هم ساخته بودیم ناگاه خطایی شد و تیری ز کمان جست

4 نشنید کس از کس سخن مهر و محبت شوقی به ضمیر آمد و حرفی ز زبان جست

1 چو نیست حد که به بالین نهیم سر گستاخ چه سود از حرم امن و خوابگاه فراخ

2 هزار جا ز برون می زنند طبل رحیل هنوز رخت ز ایوان کسی نبرده به کاخ

3 نشسته نغمه سرایان به هم چه دانستیم که سنگ تفرقه مان بر پرانداز سر شاخ

4 ز دام و دانه صیاد مرغ می نالید خبر نداشت که بر سیخ می کشد طباخ

1 آمد دگر به صلح و در فتنه باز کرد صلحی به مصلحت پی جنگ دراز کرد

2 شد عمر و سرگرانی او برطرف نشد بر من به قدر مرتبه عشق ناز کرد

3 خود را به کام دشمن خود دید آن که او با دوستان تغافل دشمن نواز کرد

4 چشم طمع بدوز که از در قسمت کسان هرکس گشود دیده به حسرت فراز کرد

1 اشک در دیده نیارم که حجابم نبرد حایل گریه کنم شرم که آبم نبرد

2 طپش و تابش من گرم سئوالش سازد صد ادا هست که کس پی به جوابش نبرد

3 گشته ام پی سپر حادثه چون گنج یتیم جز خضر راه به دیوار خرابم نبرد

4 خوار از عجز و تنزل شده ام می خواهم که به صلحش نروم تا به عتابم نبرد

1 دوران می حسرت همه در ساغر ما کرد بر هرچه نهادیم دل از دیده جدا کرد

2 نگشود قضا شست که آهی نکشیدیم بر دوست ترم خورد خدنگی که خطا کرد

3 بازوی هنردارم و اقبال ندارم می کوشم و کاری نتوانم به سزا کرد

4 فریاد برآریم از آن یار مشعبد کو از ازل این شعبده چرخ روا کرد

1 به دل ز شوق تو چون ناله در سماع آید اجابت از در و بامم به استماع آید

2 میی است در خم شوقم که گر به جوش رود هزار ذره و پروانه در سماع آید

3 چنان به نالش من روزگار خوش دارد که گر خموش شوم به سر نزاع آید

4 به بیع عشوه برم جان که مست ناز مرا اهانتی است که خود بر متاع آید

1 عطاش را نه صوابست و نه خطا باعث بس است بهر گرم ناله گدا باعث

2 اگرچه رزق گدا بازپس نمی گردد مقدرست که می گرددش عطا باعث

3 خزان درود و سحاب آب داد و دهقان کشت ببین که برد و که پرورد و شد چه ها باعث

4 جنون عشق ز تقدیر بود من چه کنم؟ به بوی گل که شدم مست شد صبا باعث

1 نمی توان به گزند از من انتقام کشید که دایه زهر به طفلی مرا به کام کشید

2 زمانه یک نفسم بر مراد خود نگذاشت به هر که داد مراد از من انتقام کشید

3 هزار نقش خوشم داد چرخ و تا دیدم قلم گرفت و خط سهو بر تمام کشید

4 مرا فریب نبرد از ره ارنه این جادو عنان خاص گرفت و کمند عام کشید