بی تو بر بال و پر مرغان گلستان تنگ بود از نظیری غزل 203
1. بی تو بر بال و پر مرغان گلستان تنگ بود
صوت بلبل در حریم باغ بی آهنگ بود
گل آمد و لعلم ز دل سنگ برآورد از نظیری غزل 204
1. گل آمد و لعلم ز دل سنگ برآورد
اشک ز تماشای چمن رنگ برآورد
من آن صیدم که هرکس را نظر بر حال من افتد از نظیری غزل 205
1. من آن صیدم که هرکس را نظر بر حال من افتد
ز بس زخم دلم کاریست در دنبال من افتد
کس چو من نیست که پیش نظر از دل برود از نظیری غزل 206
1. کس چو من نیست که پیش نظر از دل برود
غایب از دیده نگردد ز مقابل برود
این کعبه را بنا نه به باطل نهاده‌اند از نظیری غزل 207
1. این کعبه را بنا نه به باطل نهاده‌اند
بس معنی و جمال درین گِل نهاده‌اند
عشقست طلسمی که در و بام ندارد از نظیری غزل 208
1. عشقست طلسمی که در و بام ندارد
آن کس که ازو یافت نشان نام ندارد
این که دل نامند چون حرزم حمایل کرده‌اند از نظیری غزل 209
1. این که دل نامند چون حرزم حمایل کرده‌اند
هیکلی از اضطراب جسم بسمل کرده‌اند
نمی توان به گزند از من انتقام کشید از نظیری غزل 210
1. نمی توان به گزند از من انتقام کشید
که دایه زهر به طفلی مرا به کام کشید
یکی فلسم هوس هر روز در سیمابم اندازد از نظیری غزل 211
1. یکی فلسم هوس هر روز در سیمابم اندازد
خرد فرسایدم رنگ و ز آب و تابم اندازد
اشک در دیده نیارم که حجابم نبرد از نظیری غزل 212
1. اشک در دیده نیارم که حجابم نبرد
حایل گریه کنم شرم که آبم نبرد
دوش بر سوز دل و سینه براتم دادند از نظیری غزل 213
1. دوش بر سوز دل و سینه براتم دادند
سر چو شمعم ببریدند و حیاتم دادند
دل نمی‌دانم کجا، زین آستانم می‌کشد از نظیری غزل 214
1. دل نمی‌دانم کجا، زین آستانم می‌کشد
مرگ می‌بینم که با هجرام عنانم می‌کشد