غزلیات نیر تبریزی

1 هر صباحم که ره از خانۀ خمار افتد خم و ساقی و صراحی همه از کار افتد

2 یار مهمان من است امشب و دانی ساقی که چنین وقت در این بزم چه در کار افتد

3 مطربا پای فرو کوب و بزن چنگ بچنگ شیخ را گو زحد کیک بشلوار افتد

4 دامن خیمه بچینید که از وجد سماع آسمان چرخ زند بلکه ز رفتار افتد

1 از تو نتابم رخ ای نگار بمعبود گر چو خلیلم بری بآتش نمرود

2 طلعت زیبا گر این بود که تو داری قیمت یوسف کم از دراهم معدود

3 خواجه دهی پند من ز عشق وی اما می نتوان گفت ترک عادت معهود

4 داغ فراقم گشود دیده دلا باش تا دگر آید بدست دامن مقصود

1 گر چونتو در آفاق جفار کار نباشد انصاف ز شوخی چو تو بسیار نباشد

2 نزدیک من از لذت عشقش خبری نیست آن دلشه کش یار دل آزار نباشد

3 ایکاش بخوابیت کشد تنک در آغوش بخت من سرگشته چو بیدار نباشد

4 خواهم شب وصل تو کشم شمع بغیرت تا سایۀ تو همکش دیوار نباشد

1 جز دل ما که زیاد تو بپرواز آید کس ندیده است کبوتر پی شهباز آید

2 غم معشوقۀ ما شاهد هر جائی نیست بر سر عاشق دلداده بصد ناز آید

3 ره دراز است اگر ره ندهم بار سفر دل ز چین سر زلف تو اگر باز آید

4 خال در پیش و سپاه و خط مشگین از پی حبشی زاده نگر تا بچه اعزاز آید

1 چه شدی کار من دلشده یکسر می‌شد یا تو سوی من و یا جان سوی تو بر می‌شد

2 یا ترا خون جفا با دل من برمی‌گشت یا دل غمزده بر خوی تو خوگر می‌شد

3 یا صبا خرمن موی تو به غارت می‌داد یا مرا راه بر آن خرمن عنبر می‌شد

4 یا همان دم که ترا عادت دیرین برگشت عهد دیرینهٔ من نیز از این در می‌شد

1 عنبرین‌موی تو بر طرف چمن می‌گذرد یا ز گلزار ختا آهوی چین می‌گذرد

2 گر کند باز ز هم کاکل مشکین تو باد تا قیامت به خم و حلقه و چین می‌گذرد

3 شد ز دل‌ها اثر تیر کمانداران را همه بر گوش ز تیر تو طنین می‌گذرد

4 با سر زلف سیاه تو چه گویم که مرا شب چنان می‌رود و روز چنین می‌گذرد

1 زلف جانان سحر از باد صبا در هم شد عاقلان مژده که زنجیر جنون محکم شد

2 ساقی از نشئه مستی کله از سر نگرفت گل و سنبل به هم آمیخت عجب عالم شد

3 سال‌ها بود که دارا سر و سامانی بود عاقبت در سر آن زلف خم اندر خم شد

4 ز خط سبز تو مویی به دو عالم ندهم تا نگویی سر مویی ز ارادت کم شد

1 نگار من چو بتاراج عقل و دین خیزد غبار لشگرش از ترک تا بچین خیزد

2 ملفق است بهم نیش و انگبین چه عجب خطی سیه گر از آنسکان انگبین خیزد

3 زهی خلف که دمادم ز آسمان و زمین بمادر و پدر پاکت آفرین خیزد

4 نه چونتو کوکب درخشان ز آسمان تابد نه چونتو سروسهی قامت از زمین خیزد

1 نه من از تنگی دام است که در فریادم می بنالم که بسر وقت رسد صیادم

2 سیر شد زینچمن سبز دل ناشادم کاش میکرد بخود روی قفس صیادم

3 تیر کز شست بشد باز نگردد کمان پند پیران چکنم منکه دل از کف دارم

4 گشت دور فلک از منت تعمیر مرا خنک آنروز که سیلی برد از بنیادم

1 خیز تا معتکف خانۀ خمار شویم سر به پیشش بسپاریم و سبکبار شویم

2 زلف ساقی بکف آریم و ببانک و دف و چنگ مست از خانه سوی کوچه و بازار شویم

3 دمبدم با رخ افروخته از آتش می همچو طاووس پی جلوه و رفتار شویم

4 شحنه گر خرقه و دستار به یغما ببرد گو ببر چند خر خرقه و دستار شویم