غزلیات نیر تبریزی

1 همچو نی وصل تو هر دم که مرا یاد آید تا نفس هست دل از درد بفریاد آید

2 همه عشاق ز بیداد بتان داد کشند من همه داد کشم تا ز تو بیدار آید

3 ناز صیاد دلا چونتو بسی کشته بدام تو همه ناله کن و باش که صیاد آید

4 بس غریب است که گردیش بدامن نرسد اینهمه خانه که از زلف تو بر باد آید

1 چند بیهوده دلا اینهمه افغان از من رخ ز من اشک ز من دیدۀ گریان از من

2 آنشد ایخواجه که از جانرود پای شکیب کانزمان دست زمن بود و گریبان از من

3 عاقلان با همه شوریده دلی حیرانم کز چه طفلان سرشکند هراسان از من

4 خواستم پیش تو گویم غم دل ترسیدم شود آنزلف گرهگیر پریشان از من

1 در خاطر منی و بدل تیغ میزنی خوش میکنی بدوستی ایشوخ دشمنی

2 روئی چو سیم دیدم ریختم خیال خام خوردم چو تیغ ناز تو دیدم که آهنی

3 باری چنان بزن که نگیرد بدامنت گر میزنی بر آتشم ای زلف دامنی

4 کس منع خوشه چین نظر چونتو مینکرد با خوشۀ مگر چه کم آیدز خرمنی

1 من خود مجرّد از همه نام و نشانمی بر هر صفت که عشق تو گفت آنچنانمی

2 در گوشۀ فراق تو پیر شکسته ام آندم که بوی وصل تو آید جوانمی

3 گاهی ز تاب قهر تو درویش نینوا گاهی ز تاج مهر تو شاه جهانمی

4 گاه از جنون ز هلهلۀ کودکان برقص گه در خرد ارسطوی روشن روانمی

1 امشب اگر ای نائی آهنگ دگر داری از سوز درون ما مانا که خبر داری

2 ساقی قدح می ده با یاد جم و کی ده زود آر و پیاپی ده گر پاس سحر داری

3 از خون رزان ما را مستی نشود حاصل پیش آر سبوئی چند گر خون جگر داری

4 هان روی محمر کن طرح دگری سر کن سیم رخ ما زر کن کاکسیر نظر داری

1 بپای دار کشد محتسب ز میکده مستم خدا کند که نگردد رهاقرا به زدستم

2 ز چشم سرخوش ساقی رهین عهد الستم که تا بحشر نبینند جز پیاله بدستم

3 برغم زاهد مسجد که زد بسنک سبویم هزار توبه ز می کردم و دوباره شکستم

4 صبا بگو بکماندار من که ساعد سیمین مدار رنجه که من صیدپای رفته بشستم

1 نظرم دوش بدیدار مهی زیبا بود شب تاریک مرا روز جهان آرا بود

2 حالتی بود مرا دمبدم از جذبۀ شوق که اثر هیچ نبود از من و او تنها بود

3 متحیر بجمالش که چه صورت پرداخت قلم صنع که صورتگر این دیبا بود

4 پای تا سر همه با چشم تامل میرفت ارغوان و سمن و نسترن و مینا بود

1 طوقی ز خط بدور زنخدان کشیده‌ای بر دور مهر و مه خط بطلان کشیده‌ای

2 داود را بحلقۀ خفتان نهفتۀ یوسف بدور چاه بزندان کشیده‌ای

3 مانی بخضر در صفت ای سبزۀ عذار پیداست کاب چشمۀ حیوان کشیده‌ای

4 از مشک تر نوعته طلسمی بسیم خام مه در کمند موی بدستان کشیده‌ای

1 دل من کنعانست و چاه سینۀ زندانش جهان مصر بلاخیز و خرد یعقوب نالانش

2 عروس چرخ مینائی بصد کید زلیخائی کشد هر دم ز رعنائی بسوئی طرف دامانش

3 الا ایباد روحانی ببر زینماه زندانی بنزد پیر کنعانی خبر از کید اخوانش

1 نه من از تنگی دام است که در فریادم می بنالم که بسر وقت رسد صیادم

2 سیر شد زینچمن سبز دل ناشادم کاش میکرد بخود روی قفس صیادم

3 تیر کز شست بشد باز نگردد کمان پند پیران چکنم منکه دل از کف دارم

4 گشت دور فلک از منت تعمیر مرا خنک آنروز که سیلی برد از بنیادم