نیر تبریزی

چه سرودیست که اینمرغ خوش الحان آورد

گو بمرغان زطرب نغمه داود کشید

دلبرم با لب پرخنده ببالین آمد

لوحش الله نشنیدیم که سروی بچمن

کافریرا که پرستش بصنوبر میکرد

روز خورشید جهان از شب یلدا بگذشت

ای صبا درشکن زلف بگو با دل ما

دیده بر گلشن روی تو گذشته است مگر

بچمن غنچه خندان طرب آرد اما

دیده را در نظر آیین بتان جلوه نداشت

حبذا دجله بغداد و لب آب فرات

من بفرزانگی استاد حکیمان بودم

آسمانم حسد آورد بگلزار بهشت

گوئیا دید که گنجی است مرازیر زبان

یا چو دانست چو یوسف که عزیز پدرم

گه بسیاره مصرم بغلامی بفروخت

نه ستی و نه سمندر نه خلیلم یا رب

یا نه نوحم که کنم صبر بسگبازی قوم

فلکا مادر ایام بصد قرن هنوز

نه هر آن بقعه که خورشید فلک تافت بر او

نه هر آنقطره که در بطن صدف جای گرفت

نه هر آندست که چوبی بکف از نور گرفت

جوهر نکته سرائی چه زنثر و چه زنظم

شاعری در خور من نیست که استاد خرد

لیک چون پیر فلک همسر صبیانم کرد

نیرا رشته نظم سخن از دست برفت

مرد حال دل خود پیش عجایز نبرد

علی آنعلت اولی که جهان نقش به بست

نور خورشید عیانست مرا حاجت نیست

داورا دادگرا جانم از این غم برهان