غزلیات نیر تبریزی

1 ای جوان کاین همه آتش زنیم بر دل و ریش سینه از آه به تنگ است بیندیش ز خویش

2 نظری کار مرا ساخت مرنجان بازو ای کماندار که بر دل زنیم این همه نیش

3 گله از بخت ندارم چو تو محبوب منی برتر از سلطنت از بخت چه خواهد درویش

4 عشق با عقل من آن کرد که بادی به غبار هجر با جان من آن کرد که سیلی به حشیش

1 گه به مسجد کشدم گه به کلیسای کشیش بستۀ موی بتانست مرا تختۀ کیش

2 زاهد و طرۀ دستار من و زلف نگار هر کسی را هوسی در سر و کاری در پیش

3 صبر دیوانه مگر تا به چه پایان باشد خنک آن روز کزین سلسله گیرم سر خویش

4 نظری بر تو و صد بار نگه بر چپ و راست تا نیایند رقیبان توام از پس و پیش

1 نه سر سیحۀ زاهد نه چلیپای کشیش کفر زلف تو رها کرد مرا از همه کیش

2 دوست گر وقت تماشاست به دیوانۀ خویش سنگ طفلان ز پی و راه بیابان در پیش

3 با هوای لب خندان تو نیشم همه نوش با خیال سر مژگان تو نوشم همه نیش

4 در سیه‌روزی ما این همه ای زلف مکوش با حذر باش ز جمعیت دل‌های پریش

1 کجا به گوش رسد ناله‌های زار منش هزار بلبل دستان‌سراست در چمنش

2 ضرورتست مرا بی تو رو به صحرا کرد که بوی موی تو آید ز سنبل و سمنش

3 مگر که پای تو بست ای نسیم گلشن مصر نه یوسفی نه بشیری نه موی پیرهنش

4 کس التفات ندارد به خویش از او چه عجب گر التفات نباشد به کس ز خویشتنش

1 عاشق که رنج عشق نداند ز راحتش گو باز گیر رحل اقامت ز ساعتش

2 گفتم قیامت است چو برخاست قامتش غافل که تن بر این ندهد استقامتش

3 انصاف بر چنین قد دلجوی نازنین زیبد که بار ناز کشی تا قیامتش

4 ای باد کاشیانۀ زلفش بهم زدی باری خبر ده از دل ما و سلامتش

1 جهان دریای خونابست و ناپیداست پایانش الا ای آب جو بهراس از این دریا و طوفانش

2 مجو شیر ای پسر زینهار از این نامهربان مادر که خون شوهرانست اینکه می بینی نه پستانش

3 ندارد جز دونان بر سفرۀ این نانکور مهمانکش که دارد آون از گردون و ناهار است مهمانش

4 جوانمردان بدونان منت دونان نمی ارزد جوانمردانه بگذر زیندونان و اهل بدونانش

1 دل من کنعانست و چاه سینۀ زندانش جهان مصر بلاخیز و خرد یعقوب نالانش

2 عروس چرخ مینائی بصد کید زلیخائی کشد هر دم ز رعنائی بسوئی طرف دامانش

3 الا ایباد روحانی ببر زینماه زندانی بنزد پیر کنعانی خبر از کید اخوانش

1 چشم بر صیدم نیفکند آنشکار افکن دریغ در خور شاهین چشم او نبودم من دریغ

2 یکدمی نستاد تا بیند که چونسوزم بخویش آنکه زد بر آتش افسرده ام دامن دریغ

3 تند چون ابراز سر من دوش بگذشت و نگفت سوخت از برق تغافل مور را خرمن دریغ

4 گوشۀ ابروی او ایدل مقامی دلکش است نیستم از چشم کافر کیش او ایمن دریغ

1 گفتم رقم کنم به تو حال دل ملول رشک آیدم که بر تو فتد دیدۀ رسول

2 از پند عاقلانۀ مردم دلم گرفت برقع فرو گشای که حیران شود عقول

3 این نقد جان و این سرناز ار مصرا گر یوسف کند بضاعت مزجاه من قبول

4 وقت است اگر به داد من بی‌نوا رسی ای خضر ره که بار گرانست و من جهول

1 من آن نیم که دل آزرده از جفای تو باشم گرم ز پیش نظر رانی از قفای تو باشم

2 تو کز برای منی اعتبارم از تو همین بس من ارنه درخور آنم که از برای تو باشم

3 علی الصباح بهر سو که رهگذر تو باشد بسر روم که ز پا خستگان پای تو باشم

4 اگر تو چونسگ بیگانه ام زیش برانی شوم رفیق سگ کوی آشنای تو باشم