فرامرزنامه سرایندهٔ فرامرزنامه

1 ببستند مه را به مریخ عقد به مفلس بدادند آن گنج نقد

2 چو بودش به زور وهنر دستبرد زمیدان جهان گوی خوبی ببرد

3 ببردند مه را به خلوت سرای چوشد بسته کابین آن دلگشای

4 چو در خلوت خاص شد گیو گرد بیامد بر ماه با دستبرد

1 غلامی به نزدیک گودرز زود نهانی شد وآشکارا نمود

2 که بانو به بیداد بگشاد دست دو بازوی گیو دلاور ببست

3 چو بشنید گودرز برجست تفت همان دم بر رستم گرد رفت

4 زبانوی از جستن گرد چیر سخن گفت با پهلوان دلیر

1 ایا دوستداران والا گهر زمن بشنوید این چنین سر به سر

2 زنو آورم داستانی زپی زهندوستان آورم ملک ری

3 که روزی زایام کاوس کی ندایی به هند آمدش پی زپی

4 به نام خداوند روزی رسان یکی قصه آرم برون از نهان

1 که ناگه در آمد یکی نامدار که می بار خواهد بر شهریار

2 به دربان چنین گفت کای نامدار خبرکن زمن بک بر شهریار

3 که پیغام آوردم از شاه هند سخن های چندین در او مستمند

4 همان گه ز در رفت دربان شاه زمین را ببوسید در پیشگاه

1 چو سالم بشد سی وشش این زمان زپیری رسیده به سر مرزبان

2 زباد خزانی رخم زرد شد گل ارغوان رخم گرد شد

3 بنفشه سمن گشت گل شد تهی شدم چنبری شاخ سرو سهی

4 تنم خم گرفت ودلم غم گرفت دو دیده بشوریده رخ،نم گرفت

1 پسر بار کرد و چو بربست کوس سطخر گزین گشت چون آبنوس

2 به ماه دی برگ ریزان خروش برآمد بدین سان که بدرید گوش

3 جهاندار با تهمتن یک دو روز برفتند با گرد گیتی فروز

4 سیوم چون برآمد غوغای نی بخواند آن دلاور گو نیک پی

1 چو رستم سخن ها سراسر براند زمژگان بسی خون دل برفشاند

2 گرفتند مریکدیگر را به بر بسی بوسه دادند بر چشم و سر

3 وز آن جا فرامرز یل شد روان بیامد خرامان سوی هندوان

4 به نوشاد آنگه خبرشد از وی که آید یل نامور جنگجوی

1 چوشد هفته ای پهلو نامدار بفرمود رفتن سوی مرغزار

2 گرانمایه نوشاد بربست رخت بپیمود ره سوی مرغ و درخت

3 دو روز و دو شب چون بریدند راه بدیدند آن گنبد و جایگاه

4 چنین گفت نوشاد کی پرهنر چراغ کیانی جهان سربه سر

1 نوشته یکی تخته دیدند سنگ بدو داستانی پراز بوی و رنگ

2 نوشته بسی گفته پند ارجمند ز ضحاک،زی پهلوان بلند

3 بدان ای فرامرز رستم که من به گیتی شده برتر از انجمن

4 نهادم به گیتی بسی گنج و زر کشیده به خاک این سر تاجور