فرامرزنامه سرایندهٔ فرامرزنامه

1 چونزدیک دستان رسید این پیام فرخواند دستان به رستم تمام

2 به دل رستم اندیشه کرد از نهان که این هر سه شاهان نژاد مهان

3 زمن آرزو این چنین خواستند زبان را بدین خواهش آراستند

4 کجا می شود اینکه هردو گیاه بسازند با هم سفید وسیاه

1 چو خورشید بنمود زرین درفش سفیده برآورد تیغ بنفش

2 سرشاه انجم برآمد زخواب برون جست کافور از مشک ناب

3 همه تاجداران روی زمین که بودند با تاج وتخت و نگین

4 به امید روی درخشنده ماه کمربست شاهان زرین کلاه

1 به جیپور گردید بانو دوچار درآمد به پیکار آن نامدار

2 برو بریکی نیزه زد کز نهیب شدش از بدن جان و پا از رکیب

3 به چنگال جیپال را دست برد کمربند او را گرفت و فشرد

4 یکی کشته گشت و دگر را بخست چورای آن چنان دید زآنجا بجست

1 کنون داستانی زایرانیان شنو تا بگویم به روشن روان

2 زگردان ایران وبانو گشسب به میدان دانش بتازید اسب

3 به میدان دانش سواری کنم به عقل و خرد استواری کنم

4 زخود یادگاری گذارم به دهر کزان هوشمندان بگیرند بهر

1 به نام خداوند جان و جهان بگویم سخن آشکار ونهان

2 نخستین سخن را به نام خدای خداوند روزی ده رهنمای

3 نگارنده خرگه نیلگون برآرنده خیمه بی ستون

4 فروزنده طاق فیروزه فام برآرنده صبح ز ایوان شام

1 سخن رفت از بانوی ماه ووش به وصفش دهان هرکسی کرد خوش

2 ز زلف و رخ و خال و ابروی او وزان نرگسان چشم وابروی او

3 زقدش که بد سرو را پا به گل زلعلش که بد راحت جان ودل

4 ز زلفش که دلبند عشاق بود ز زورش که مشهور آفاق بود

1 یکی گفت اگر در صف کارزار سوی من شتابی به هنگام کار

2 چنانت بکوبم به گرز گران که مسمار کوبند آهنگران

3 یکی گفت گر آیی به کین سوی من ببینی تو خود زور و بازوی من

4 چنانت ببندم به خم کمند که گیسوی خوبان و دل مستمند

1 چو آن فتنه را دید کاوس کی طلب کرد آن پهلو نیک پی

2 جهان پهلوان بود اندر شکار به شش روزه ره دور از ایران دیار

3 به پیشش فرستاده ای رفت زود به تیزی چو آتش به تندی چو دود

4 بر او چنان رفت تند و دمان که بیرون جهد همچو تیر از کمان

1 چنین گفت رستم کای بخردان دلیران کارآزموده ردان

2 شما سربه سر دوستدار منید همه سرفرازید ویار منید

3 اگرتان به بانو زجنگ آورم همه نامتان را به ننگ آورم

4 شمارا نخواهم ابا او نبرد که از جنگ او شیرشد دل به درد

1 نخستین بیامد به جای نماز چنین گفت با داور پاک راز

2 که ای آفریننده داد ودین زتو داد یابد زمان و زمین

3 به گیتی تودادی مرا دستگاه سرم بگذارندی به خورشید وماه

4 بجز تو که بردارد افکنده را رساند به آزادگی بنده را