شهریارنامه عثمان مختاری

1 چه خورشید تابان فروشد به چاه جهان شد بکردار تابنده ماه

2 برفتند بیرون ز بیشه چه باد فرود آمد آنگه یل پاکزاد

3 خدای جهان را ستودن گرفت همی روی بر خاک سودن گرفت

4 دگرباره گفتا به جمهور شاه که بر گوی با من ایا نیک خواه

1 بدین منزل هشتم از روزگار چه بینم ایا نامدار سوار

2 بگفتا چه سر بر زند آفتاب ببینی یکی ژرف دریای آب

3 که فیل از دمش کی گدا آورد کجا پیل را در چهار آورد

4 چه زان ژرف نیل ای یل نامدار به نیروی دادار آری گذار

1 بر آن که یکی قلعه بینی شگرف نگردد کم از بس بلندیش برف

2 رسیده در آن قلعه بی بدل سر پاسبانان بپای زحل

3 در آن قلعه مضراب دارد نشست همه ساله ای گرد یزدان پرست

4 سپهبد چه بشنید افروخت رنگ کمر کین مضراب را بست تنگ

1 یکی کوه دید آن یل نامور کز افراز او مرغ افکنده پر

2 یکی قلعه بر کوهسار بلند بدو اندرون جای دیو دمند

3 بدی راه آن قلعه دشوار تنگ . . . دیوارش از خاره سنگ

4 چنان تنگ بر کوه آن راه دور که از رفتنش بود دلتنگ بور

1 به نزدیک شیر آمد آن اهرمن جهان جوی بفراخت گرز کشن

2 چنان برسرش کوفت آن گرز گرد که شد شاخ آن دیو وارونه خرد

3 ببازید دست و میانش گرفت سپهدار از آن دیو بد در شگفت

4 کمربند واژونه دیومند گرفتش به نیرو یل ارجمند

1 ستمکاره مضراب در زیر بند همی بردش آن شهریار بلند

2 شکست آن همه بند دیوان دمان یکی نعره ای زد چو تندر روان

3 که ای شهریار ستمکاره مرد نه مردم سرت گر نیارم بگرد

4 بگفت این و رفت از بر شهریار جهان جوی را شد همه کار خوار

1 فرود آمد آنگه یل دیوبند برآمد دم نای هندی بلند

2 شد آگه از آن سرخ پوش سوار که آمد ز پس نامور شهریار

3 بشد در شگفت آن یل نامور همی لب گزید و بجنباند سر

4 که چل روز رفت و بیامد چنین مراین نامور یل ز مغرب زمین

1 سواری برون آمد از آن سپاه به پوشید(ه) از پای تا سر سیاه

2 چه آمد به میدان کمان کرد زه برخ پرده برده به ابر و گره

3 چه آمد بزنگی ببارید تیر چه زنگی چنان دید مانند شیر

4 ز تیرش بپیچید سر در زمان خروشید مانند شیر ژیان

1 برون خواست بردن ز آوردگاه که برداشت گرد سپهبد سیاه

2 عنان اژدهای سیه را سپرد ز نعل سیه گرد بر ماه برد

3 خروشان چه نر اژدهائی دژم چه کوهی کشد کوه خارا بدم

4 یکی نعره ای بر سیه پوش زد تو گفتی که دریا ز کین جوش زد

1 دگر رزم کاین تارم سیم و زر برین طاق فیروزه بگشاد در

2 برآمد خروشیدن بوق کوس فلک صندلی شد زمین آبنوس

3 دو لشکر دگر باره صف برکشید اجل باز از کینه خنجر کشید

4 چنان بر فلک نعره مهره شد که از کار دست دل زهره شد