شهریارنامه عثمان مختاری

1 یکی سنگ افکند بر آن سوار فرو داد پشت آن یل نامدار

2 کزو سنگ بگذشت شد بر زمین که آمد سواری و اسپی بزین

3 بیاورد مرد جوان برنشست بزد بر کمر از سر کینه دست

4 ز چپ اندر آمد به شنگاوه تنگ بیازید بازوی بگشاد چنگ

1 چو آمد به نزدیکی گاه شاه بدو گفت مر پهلوان سپاه

2 که فردا چو خورشید از چاه غرق برآید برآیم زجا همچو برق

3 ز بالا نیایم از کین شیب من کنون تا نگیرم سراندیب من

4 چو بر باره پا دارم از کین نبرد بدارم ازاین باره برخاک کرد

1 که ناگاه از دشت گردی بخاست که برشد سرگرد بر چرخ راست

2 سپاهی برون آمد از گرد یار سراسر در آهن نهان شد شرار

3 چنان اندر آهن بدی مرد غرق زسرتا به پا و ز پا تا به فرق

4 تو گفتی مگر مرد از آهن است نه در سر یلان را بکین در خور است

1 کزین روی شنگاوه چون پیل مست بزد باز بردسته گرز دست

2 درآمد بناورد گه همچو شیر خروشان و جوشان چو شیر دلیر

3 چو هیتال آن دید بگریست زار دلش رزم را شد یکی خواستار

4 فرود آمد از پیل بر زین نشست کشن گرزه کاو پیکر ببست

1 چنین گفت ارژنگ با نامور که این جام و آئینه را در نگر

2 که تا هریک از این دو صنعت بود وزین هر دو بسیار حکمت بود

3 مر این جام را جام انجم نمای بخواند خردمند مشکل گشای

4 مرآینه آینه حکمت است دو حکمت درو کرده ار صنعت است

1 چو رستم برفت از در شاه نو بشد باغ ایران پر از خارخو

2 پس آگاهی آمد به لهراسپ شاه که شد کشته جهن سرافرازگاه

3 بدست ستمکاره ارجاسپ شاه برفتست زین روی لهراسپ شاه

4 چنان جهن را کشت از کار چیست بپرسید لهراسپ ارجاسپ کیست

1 سپهدار برداشت ز آن ماه کام درانداخت در حام یاقوت خام

2 وزآن روی هیتال چون این شنید بسوی سراندیب لشکر کشید

3 گریزان بشد با سپه سوی شهر برآن نوش گردید بر دهر زهر

4 دلیران مغرب چو آگه شدند برفتند سوی سپاه سرند

1 به قلب اندرون شاه در پیش پیل جهان بود گوئی چه دریای نیل

2 دم نای مغز سران میسترد نفس در گلوی اجل می شمرد

3 وزین روی هیتال (شه) بسته صف نشست از بر فیل گرزی بکف

4 ز یکسو دلیری کند زردپوش سپه را بیاراست چون شیر زوش

1 تهمتن شب تیره راخواب شد از آن نامه اش دل پر از تاب شد

2 همی دید روشن روانش بخواب یکی قصر خرم تر از آفتاب

3 میان سرا بد یکی تخت زر مرصع ز یاقوت و در و گهر

4 کشیده بر او پرده رزنگار نشسته بر تخت زر شهریار

1 به شادی نشست از بر تخت عاج فشاندند گوهر دلیران تاج

2 به شاهی بر او هندیان آفرین بخواندند شد نام او بر نگین

3 جهان جوی را خواست سازد تباه بشد ارده شیر آن زمان پیش گاه

4 که اکنون چه شاهی بتو راست شد دلت آنچه از دهر می خواست شد