عثمان مختاری

سپه راست کرد و برآراست چنگ

قیامت تو گوئی از آن دشت خواست

پی رزم برکرد مرکب ز جای

برآمد ز دیوان غو دار گیر

خدنگی بزه کرد آن گرد نیو

کز آن روی بر گل نشاند از خدنگ

به یک تیر گردید از عمر سیر

نشاندش به خاک از فراز خدنگ

برون راند و آمد به آوردگاه

که بیرون شد از پشت او یک ارش

که خورشید مینو سرافراز نیو

کشید از کف دیو نیزه روان

بیک نیزه کردش دلاور هلاک

گرفت و برون کرد گرز کشن

که چون سایه بر خاک تیره بخفت

بغرید و برداشت از کینه تیغ

ز گردان بگردون هیاهو رسید

که از کین زند تیغ را بر سرش

نگه کرد برداشت شمشیر نیو

بزی تیغ کین دیو را بر میان

به یک تیغ کردش روان شیرگیر

دل و دستشان جمله برهم شکست

همی گشت تیز اندر آوردگاه