شهریارنامه عثمان مختاری
1 جهان گشت روشن چو از آفتاب یکی کوه دید آن شه کامیاب
2 چو آمد بدان دامن کوهسار پر از گرد و خوی رخ ز بس گرد راه
3 تن نامدارش دو جا خسته بود ز دشمن بدان خستگی رسته بود
4 فرود آمد از باره شاه دلیر رخش بد رزیر از برای زریر
1 چو خورشید آمد ز بالا به شیب شب تیره جست از کمین با نهیب
2 به شهر اندر آمد جهان دیده پیر ابا لشکر کشن و غران چه شیر
3 نه بستند دروازه شهر باز دلیران گردن کش سرفراز
4 به گردون همی ناله نای شد جهان را دگرگون سراپای شد
1 بدو گفت ارهنگ کای نامدار چه نامی ز گردان زابل دیار
2 مرا نام گفتا بود سام شیر که گیرد کمندم بکین دم شیر
3 فرامرز رستم بود باب من ندارد هژیر ژیان تاب من
4 بدو گفت ارهنگ کای ارجمند بخواهم ز تو خون پولادوند
1 کمر بند را کرد ارهنگ تنگ کشید از بر باره زین خدنگ
2 سوی سیستان جنگ آورد دیو ز زیر و ز بالا برآمد غریو
3 در شهر و بیرون برآمد خروش دویدند بر باره شیران زوش
4 سپهدار آمد به پیش حصار ز بس ناوک انداز خنجر گذار
1 ابا چارصد مرد رزم آزمای برآمد خروشیدن کرو نای
2 بدان لشکر ترک اندر زدند بسرشان همی گرز و خنجر زدند
3 چه ترکان بدیدند آن کارزار گرفتند گرد یل نامدار
4 ره دار بستند و برخاست جنگ ز خون شد زمین هم چه پشت پلنگ
1 جهان دیده زال این سخن چون شنید برآشفت و از جایگه بردمید
2 چنین پاسخ نامه پور کرد که مانا تو را دیو مزدور کرد
3 بپوشید دیوت دو چشم خرد ز گردان چنین ناسزا کی سزد
4 مرا پیر خوانی و دل بشکنی بترسانی از جنگ اهریمنی
1 بغرید و بگرفت چرخ بلند بزه کرد واژونه دیو نژند
2 به زال سرافراز بارید تیر بزد دست بر چرخ دستان پیر
3 کمان را ز قربان برآورد زال برون امد از ابر گوئی هلال
4 ز تیرش نه اندیشه آن پیر را ز بیمش بلرزید دل شیر را
1 فرامرز چون دید بر گرد بور به نزدیک طهماسپ آمد ز دور
2 به طهماسپ گفت ای ستمکاره مرد سرت برد خواهم ازین در بگرد
3 چه نامی بدانم یکی نام تو بگو تا چه باشد سرانجام تو
4 بدو گفت طهماسپ تو کیستی چنین از پی کینه بر چیستی
1 ابا مادر و مرد فرزانه شاد بره بر همی رفت مانند دود
2 سحر گه که برزد خور از کوه شید شب تیره شد یا به دامن کشید
3 یکی گرد بر پیش ره بر بخواست که شد بر سپهر برین گرد راست
4 بدان لشکر اردشیر سوار که آمد سپهبد پی کارزار
1 چه بانو چنان دید شد سوی کوه رسیدند تا پای کوه آن گروه
2 چه بانو چنان دید برداشت تیر به ترکان زبر تیر بارید زیر
3 بهر تیر کافکند افتاد مرد ز ترکان بیفکند هفتاد مرد
4 یکی دشت بودی پر از نره شیر میان اندرش ماده شیر دلیر