هفت شهر عشق محیط قمی

1 ما پاک دلان بی ریاییم مرآت جمال کبریاییم

2 در طور تقرّب و تجرّد مدهوش تجلّی خداییم

3 از خویش تهی، زدوست سرشار او گشته دگر نه من نماییم

4 بی پرده شود جمال مقصود روزی که زپرده رخ نماییم

1 خاطر از زلف تو امروز، پریشان کردم دیده از فرقت رخسار تو گریان کردم

2 شکرلله که به یمن شرف دولت عشق خویش را مالک صد ملک سلیمان کردم

3 تا مرا سلطنت فقر، به پوشید لباس من تن خود، به تمنای تو عریان کردم

1 من شیفته و مست و خراب از غم یارم حیران و جگر سوخته از هجر نگارم

2 گر یار مرا باز نخواند به سر خویش من خون جگر در غمش از دیده به بارم

3 سوگند بدان عهد که با زلف تو بستم جز بر سر زلفت به کسی دل نسپارم

4 یا رب سببی ساز که باز آن خم گیسو یک روز به چنگ آرم و جان را به سپارم

1 ای دل زغنما کم گو، از فقر و فنا دم زن سلطان حقیقی شو، پا بر همه عالم زن

2 این ملکت فانی را، با دون طلبان بگذار در دولت باقی چنگ، چون زاده ی ادهم زن

3 رب ارنی گویان، در طور تقرب شو بی واسطه ی جانان، ای موسی جان دم زن

4 این قالب تن بفکن، این قید روان بشکن در چرخ تجرد گام، چون عیسی مریم زن

1 ای یا تو مونس دل من رخسار تو شمع محفل من

2 فردوس، نمی کنم تمنا تا کوی تو هست منزل من

3 شادم که غم تو ای دل آرام خو کرده مدام، با دل من

4 دیوانه ی عشقم و نباشد جز طره ی تو سلاسل من

1 به یمن مولد ختم رسل، رسول امین به مهر ماه جهان گشت، رشک عرش برین

2 زمین ز فرط شرف، رشک آسمان گردید به یمن مولد ختم رسل، رسول ایمن

3 محمد عربی، علت وجود دو کون خدیو کون و مکان، اشرف سلاله ی من

4 سرود بار خدا، در ثنای او لولاک به خود نمود زاینجا ذات او تحسین

1 بَرِ رُخ تو حرام است روی گُل دیدن به پیش زلف تو جعد بنفشه بوئیدن

2 به نزد تنگ دهانت، به غنچه دل بستن خطاست شرط کمال است، نکته سنجیدن

3 نموده وام، صراحی گریستن از من چنان که جام زلعل لب تو خندیدن

4 تو شمع محفل انسی و وقت دادن جان خوش است گرد تو پروانه وار گردیدن

1 خوش است در دم رفتن، رخ تو را دیدن رخ تو دیدن و از خویش چشم پوشیدن

2 چو لاف عقل زنی، هیچ خودپسند مباش از آن که غایت جهل است، خود پسندیدن

3 شوی چو مدعی عشق، لب ز شکوه ببند بود به مذهب عشاق، کفر رنجیدن

4 دلیل نفس‌پرستی تو است، خودبینی که حق‌پرست فرو بسته، چشم بد دیدن

1 صباح الخیر زد بلبل به گلشن گل من عید شد، چشم تو روشن

2 گلی در گلشن ایجاد به شکفت که گل می نشکفد چون او به گلشن

3 به آزادی سمر گشتند زآغاز زیمن بندگیش، سرو و سوسن

4 زبویش ساحت گیتی معطر زرویش عرصه ی کیهان مزین

1 قیرگون زشام خط، صبح روی یارم بین روز عشرتم شب شد، تیره روزگارم بین

2 سرو قد موزونش تا نهان شد از چشمم جوی خون دل جاری، بر رخ و کنارم بین

3 داده دست عشق یار، خاک هستیم بر باد رفته از جفای او، بر فلک غبارم بین

4 باختم نخستین گام، نقد هستی و شادم شادمانیم بنگر، شیوه ی قمارم بین