محیط قمی

روزگار پیش از این، خوش روزگاری داشتیم

بود با زلف و رخ او صبح و شام ما به خیر

سبزه ی خط در گلستان رخش نارسته بود

نرد الفت با خط و خال بتی می باختیم

چون فروزان می شدی از تاب می رخسار دوست

گاهگاهی شیشه ی صهبا به ما می داد وام

از تو ای گل تا گلستان جهان پرشور بود

ساقی مجلس به صافی باده دادی شست و شوی

یاد ایامی که از طوفان عشق و سوز دل

ای که می گویی برو از کوی بد نامی برون

لذت آسودگی بردیم ایامی که سر

بود رایج نقد ما از سکه ی سلطان عشق

از جفای آسمان گشتیم بی یار و دیار

همت مردانه ی ما کوه را کندی زجای

سرفرازی را زخاک درگه سلطان دین

کسب رفعت می نمود از مقدم ما آسمان

نی خطا گفتم کنون هم بنده ی آن درگهیم

راستی دوم پیمبر بودی و سوم علی

در جهان جاوید ماندی نام ما هم چون «محیط»