هفت شهر عشق محیط قمی

1 دل در غم تو دژم نباشد نیش تو زنوش کم نباشد

2 با زلف و رخ تو دل شب و روز شاد است و دمی دژم نباشد

3 در شهر یکی نشان ندارم کز عشق تو متهم نباشد

4 پیوسته به جز خیال خطت بر لوح بصر زغم نباشد

1 دوش چو در بزم جام، بر لب جانان رسید دُردکِشان را ز رشک، حمله به لب جان رسید

2 رونق گلزار را، گُلبن عزّت شکفت خرّمی باغ را، سرو خرامان رسید

3 یار درآمد ز در، چهره برافروخته مجلسیان الحذر، که آتش سوزان رسید

4 تشنه لبان را روان، سوخت زسوز جگر ابر کرم ریزشی که وقت باران رسید

1 دوش در صحن چمن از چه سبب غوغا بود مگر آن سرو چمان جلوه کنان آنجا بود

2 راستی سرو چمن این همه آشوب نداشت این قیامت همه از قامت او برپا بود

3 ایمن از حادثه ی دور فلک صحن چمن لیک پر فتنه زهنگامه ی آن بالا بود

4 طرّه اش را به خطا مشک ختن خواندم دوش رفت در تاب و چو دیدیم خطا با ما بود

1 ساقیا زان می دیرینه بده جامی چند که زیک جرعه ی آن پخته شود خامی چند

2 گوش دل باز کن ای عاشق مشتاق که باز دارم از جانب جانان به تو پیغامی چند

3 همّتی کُن که به جانان رسی ای جان عزیز گر برون زین تن خاکی بنهی گامی چند

4 لذت عمر خضر یابم و فیض شب قدر با رخ و زلف تو گر صبح کنم شامی چند

1 شکر چون لعل تو شیرین نباشد چو رویت سرخ گل رنگین نباشد

2 چو چشمت باده از خُلّر نیارند چو مویت مشک تر در چین نباشد

3 گرفتم مشک چین ماند به مویت به بو چون او به رنگ و چین نباشد

4 مرا با تو به جز صدق و ارادت تو را با من به غیر از کین نباشد

1 قد پی تعظیم خلق خم نتوان کرد بندگی غیر ذوالکرم نتوان کرد

2 هر سو مو گر شود هزار زبان باز شکر تو یا سابغ النعم نتوان کرد

3 منت دونان پی دونان نتوان برد بهر درم حال خود دژم نتوان کرد

4 دامن همت که پاک آمده از عیب طمع و حرص، متهم توان کرد

1 کوه نتواند شدن سدّ ره مقصود مرد همت مردان برآرد از نهاد کوه گرد

2 کار مردان طی وادی خونخوار عشق زهره ی مردان نداری، گرد این وادی مگرد

3 چون خیال دوست باشد قائد مرد طریق آیدش در دیده خار رهگذر، ریحان و ورد

4 زیر ویران خانه ی تن هست گنج جان نهان زنده دل آنان کز آن ویران برآوردند گرد

1 گر به شمشیر توام قتل میسّر می‌شد عمرم از زندگی خضر فزون‌تر می‌شد

2 کاش آن روز که دورم ز تو می‌کرد فلک روز محشر شده دور فلکی سر می‌شد

3 آستین گر نشدی سدّ ره سیل سرشک همچو کوی تو همه روی زمین تر می‌شد

4 آب چشمانم اگر آتش دل به نشاندی دودم از فرق گذشته، به فلک بر می‌شد

1 مدام فتنه از آن چشم مست می‌ریزد ولی به جان من می‌پرست می‌ریزد

2 نگار من چو نشنید به بزم و برخیزد بلا و فتنه ز بالا و پست می‌ریزد

3 مدام خون جگر، جای اشک از دیده به لعل نوش تو دل، هرکه بست می‌ریزد

4 گر از شکسته دلم ریخت چون عجب نبود که باده ساغر آن، چون شکست می‌ریزد

1 مرغ دل پر در هوای آشنایی می‌زند فرصتش بادا که پر در خوش هوایی می‌زند

2 گوش و دل بگشا و بشنو نغمهٔ جان بخش نی کین شکر لب دم ز لعل دلربایی می‌زند

3 این نواهای مخالف را مدد از یک دم است گرچه هر مطرب دم از دیگر نوایی می‌زند

4 عارفان دانند فرق، آواز خضر و غول را ورنه در راه طلب آن هم صدایی می‌زند