هر که را عشق بود ساقی و عقلست ندیم از غروی غزل 97
1. هر که را عشق بود ساقی و عقلست ندیم
دولتی یافته بی کلفت جمع زر و سیم
لالۀ روی تو را شمع جهان افروزم از غروی غزل 98
1. لالۀ روی تو را شمع جهان افروزم
عشق می بازم و پروانه صفت می سوزم
بامید روی دلدار ز آبرو گذشتم از غروی غزل 99
1. بامید روی دلدار ز آبرو گذشتم
به هوای صحبت یار ز های و هو گذشتم
تا شد آواره ز اقلیم حقیقت پدرم از غروی غزل 100
1. تا شد آواره ز اقلیم حقیقت پدرم
من از آن روز در این وادی غم در بدرم
بریدم از همه پیوند و بر تو دل بستم از غروی غزل 101
1. بریدم از همه پیوند و بر تو دل بستم
بمهر روی تو با مهر و ماه پیوستم
چون خم عشق ازل تا بابد می جوشم از غروی غزل 102
1. چون خم عشق ازل تا بابد می جوشم
بادۀ خانگی از خون جگر می نوشم
من بناخن غم سینه می خراشم از غروی غزل 103
1. من بناخن غم سینه می خراشم
فی المثل چه فرهاد کوه می تراشم
من بینوا ز بی برگ و بری اگر بمیرم از غروی غزل 104
1. من بینوا ز بی برگ و بری اگر بمیرم
سر پر ز شور از خاک در تو بر نگیرم
بهوای کوی تو آمدم که رها ز بند هوا شوم از غروی غزل 105
1. بهوای کوی تو آمدم که رها ز بند هوا شوم
بامید روی تو آمدم که مگر ز تو کامروا شوم
سروش غیب دوشم نکتهای را گفت در گوشم از غروی غزل 106
1. سروش غیب دوشم نکتهای را گفت در گوشم
که تا صبح قیامت برد تاب از دل ز سر هوشم
ز اقلیم حقیقت تا طبیعت رخت بر بستم از غروی غزل 107
1. ز اقلیم حقیقت تا طبیعت رخت بر بستم
چنان سرگشتگی دیدم که گم شد رشته از دستم
بخدا کز تو نگیرم دل و رو برنکنم از غروی غزل 108
1. بخدا کز تو نگیرم دل و رو برنکنم
کافرم چارۀ دل را گر از این در نکنم