غزلیات در دیوان کمپانی محمدحسین غروی اصفهانی

1 اگر به شرط مروت وفا توانی کرد گذر به صفۀ اهل صفا توانی کرد

2 به همت ار بروی برتر از نشیمن خاک به زیر سایه هزاران هما توانی کرد

3 به جد و جهد چه عنقا برو به قلۀ قاف اگر که حوصلۀ آن قضا توانی کرد

4 شهود جلوۀ جانان ترا نصیب شود اگر زجاجۀ جان را جلا توانی کرد

1 عاکفان حرمت قبلۀ اهل کرمند واقف از نکتۀ سر بستۀ لوح و قلمند

2 خاکساران تو ماه فلک ملک حدوث جان نثاران تو شاه ملکوت قدمند

3 خرقه پوشان تو تشریف ده شاهانند دُرد نوشان تو ائینه گر جام جمند

4 بندگان تو ز زندان هوا آزادند در کمند تو و آسوده ز هر بیش و کمند

1 گفتم چه دیدم آن رخ و آن زلف تابدار: «آمنت بالذی خلق اللیل و النهار»

2 از طور کوی دوست سنا برق روی دوست آمد چنان به جلوه که «آنست منه نار»

3 هر دیده ای چه شمع دل افروز اشک ریز هر سینه ای ز داغ جهانسوز لاله زار

4 از عاشقان نوای «انا الحق» بر آسمان می زد علم اگر که نمی بود بیم دار

1 تا بکی ای نوش جان می زنیم نیشتر زخم از این بیشتر یا دل از این ریشتر

2 ز آه من اندیشه کن بیخ جفا تیشه کن مهر و وفا پیشه کن بیشتر از پیشتر

3 در نظر اهل دل سادگی آزادگی است جز متصنع مدان از همه بد کیش تر

4 عاقبت اندیشی از عاشق صادق مجوی نیست کس از خودپرست عاقبت اندیش تر

1 خوشست از دوست گر لطفست و گر قهر به از شهد است از دست بتان زهر

2 عروس عشق را در سنت عشق بود جان گرامی کمترین مهر

3 ز آشوب رخت ای یار سرمست نمی بینم دلی فارغ در این شهر

4 ز دنیا رخت می بایست بستن نشاید زندگی با فتنۀ دهر

1 ای از خط تو سبز لب جویبار عمر وز غنچۀ تو خرم و خندان بهار عمر

2 ای در محیط کون و مکان نقطۀ بسیط رحمی که شد ز دائره بیرون مدار عمر

3 داغم من از فراغ تو از فرق تا قدم ای جلوۀ تو شمع دل لاله زار عمر

4 در چین طرۀ تو چه آهو دلم فتاد بی خود نگشته تیره چنین روزگار عمر

1 گوهر عمر گرانمایه بود گرچه نفیس لیگ از بهر نثار تو متاعیست خسیس

2 گرچه ارباب قلم راست عطارد استاد لیک در مکتب عشق تو یکی تازه نویس

3 گرچه در محفل دل عقل ندیمیست حکیم لیک با شیر قوی پنجۀ عشقشت جلیس

4 لشگر عشق بغارتگری کشور عقل کرد کاری که نه مرئوس بماند و نه رئیس

1 آتش قهر تو بر باد دهد گر خاکم آب لطف تو نماید ز کدورت پاکم

2 غم عشق تو گر برد ز تنم تاب و توان شادی شوق تو صد باره کند چالاکم

3 دیده از دیدن روی تو بدوزم هیهات گرچه آن خنجر مژگان بکند صد چاکم

4 قاب قوسین دو ابروی تو تا منظر ما است چون زمین پست نماید فلک الافلاکم

1 گر هوای سر کوی تو دهد بر بادم به حقیقت کند از بند هوا آزادم

2 جلوۀ روی قو از طور دلم برده قرار کز زمین می رسد اینک به فلک فریادم

3 سینه ام نالۀ جانسوز چه بنیاد کند سیل اشکی بزند سر بکند بنیادم

4 لیلی حسن ترا بنده چنان مجنونم که خردمندی یک عمر برفت از یادم

1 نقطۀ خال تو را من که چنان حیرانم که چه پرگار در آن دائره سر گردانم

2 نکته ای یابم اگر زان خط خورشید نقط حکمت آموز و نصیحت گر صد لقمانم

3 گر به سر چشمۀ نوشین دهانت برسم چشمۀ خضر به یک جرعۀ او نستانم

4 به تجلای تو مدهوش و خرابم که مپرس پور عمران بود آگه ز دل ویرانم