غزلیات در دیوان کمپانی محمدحسین غروی اصفهانی

1 یار آنچه بسینۀ سینا کرد با این دل سوختۀ ما کرد

2 قربان فروغ رخش که مرا نابود چه طور تجلی کرد

3 سیلاب غمش از چشمۀ دل اشک مژه ام را دریا کرد

4 بر زخم دلم افشاند نمک شرری بملاحت برپا کرد

1 اگر به شرط مروت وفا توانی کرد گذر به صفۀ اهل صفا توانی کرد

2 به همت ار بروی برتر از نشیمن خاک به زیر سایه هزاران هما توانی کرد

3 به جد و جهد چه عنقا برو به قلۀ قاف اگر که حوصلۀ آن قضا توانی کرد

4 شهود جلوۀ جانان ترا نصیب شود اگر زجاجۀ جان را جلا توانی کرد

1 هله ای نیازمندان که گه نیاز آمد سر و جان به کف بگیرید که سرو ناز آمد

2 هله ای کبوتران حرم حریم عزت که همای عرش پیما سوی کعبه باز آمد

3 هله ای پیاله نوشان که ز کوی می فروشان صنمی قدح به کف با دف و چنگ و ساز آمد

4 هله ای گروه مستان که بکام می پرستان بدو صد ترانه آن دلبر دلنواز آمد

1 از هر گل شور نروید گل شیرین سخنی سزد از بلبل

2 قمری صفت ار شوری داری زیبنده بود هوس سنبل

3 در غمزۀ مست تو جادوئیست دل برده ز مملکت بابل

4 سر حلقۀ اهل دلم لیکن دیوانۀ حلقۀ آن کاکل

1 چون خم عشق ازل تا بابد می جوشم بادۀ خانگی از خون جگر می نوشم

2 بگشا چهره مگر مشکل ما بگشائی ورنه من بر حسب همت خود می کوشم

3 تا که چشمم به تو افتاد دل از کف دادم پند صاحبدل از این پس نرود در گوشم

4 نوبهار امد و بلبل بتمتع در باغ من که دستان توام از چه چنین خاموشم

1 مذمت عاشقان ز پستی همت است عشق رخ مهوشان فریضۀ ذمت است

2 ز عشق منعم مکن ای ز خدا بی خبر که نقطۀ مرکز دائرۀ رحمت است

3 مترس از طعنۀ جاهل افعی صفت که عشق گنجینۀ معرفت و حکمت است

4 ز نعمت عشق هان مباد غافل شوی که نقمت بی علاج غفلت از این نعمت است

1 بسامانی رسان یارا سر سودائی ما را و گر نه ده شکیبائی دل شیدائی ما را

2 براق عقل در حیرت شود از رفرف طبعم چه بیند گاه همت آسمان پیمائی ما را

3 بگلزار معارف بلبلم کن ای گل خوشبو ببین دستان سرائی و چمن آرائی ما را

4 مناز ای گنبد مینا برفعت کین خم گردون حبابی بیشتر نبود خم مینائی ما را

1 هر کس که بعهد وفا نکند پس دعوی صدق و صفا نکند

2 عشق تو قرین بسی رنجست رنجور تو فکر دوا نکند

3 تلخی ز تو ای شیرین جهان سهلست، ولیک خدا نکند

4 با این همه بی سر و سامانی دل جز کوی تو هوا نکند

1 ای که ز خوبی نصیب یافته حد نصاب دری و یاقوت لب، سیم بر، وزر نقاب

2 ای که بمعمورۀ حسن، تو فرماندهی لشگر عشق تو کرد کشور دل را خراب

3 حسرت روی تو دادد هستی ما را بباد وز غم تو دل گداخت، شد جگر از غصه آب

4 طرۀ طرّار تو روز مرا کرده تار نرگس بیمار تو برده شب از دیده خواب

1 گر هوای سر کوی تو دهد بر بادم به حقیقت کند از بند هوا آزادم

2 جلوۀ روی قو از طور دلم برده قرار کز زمین می رسد اینک به فلک فریادم

3 سینه ام نالۀ جانسوز چه بنیاد کند سیل اشکی بزند سر بکند بنیادم

4 لیلی حسن ترا بنده چنان مجنونم که خردمندی یک عمر برفت از یادم