بخت شود یار، یار اگر بگذارد از غروی غزل 73
1. بخت شود یار، یار اگر بگذارد
یا فلک کجمدار اگر بگذارد
به جرم آنکه عاشقم ز من کناره می کند از غروی غزل 74
1. به جرم آنکه عاشقم ز من کناره می کند
دچار درد عشق را بدرد چاره می کند
دوش هاتف غیبی حل این معما کرد از غروی غزل 75
1. دوش هاتف غیبی حل این معما کرد
سود هر دو عالم یافت هر که با تو سودا کرد
گهی به کعبۀ جانان سفر توانی کرد از غروی غزل 76
1. گهی به کعبۀ جانان سفر توانی کرد
که در منای وفا ترک سر توانی کرد
سینۀ تنگم مجال آه ندارد از غروی غزل 77
1. سینۀ تنگم مجال آه ندارد
جان بهوای لب است و راه ندارد
تجلی کرد یارم تا که گیتی را بیاراید از غروی غزل 78
1. تجلی کرد یارم تا که گیتی را بیاراید
ولی چون نیک دیدم خویشتن را خواست بنماید
هله ای نیازمندان که گه نیاز آمد از غروی غزل 79
1. هله ای نیازمندان که گه نیاز آمد
سر و جان به کف بگیرید که سرو ناز آمد
فرۀ غرای تو چشم مرا خیره کرد از غروی غزل 80
1. فرۀ غرای تو چشم مرا خیره کرد
طرۀ زیبای تو عقل مرا تیره کرد
اگر به شرط مروت وفا توانی کرد از غروی غزل 81
1. اگر به شرط مروت وفا توانی کرد
گذر به صفۀ اهل صفا توانی کرد
عاکفان حرمت قبلۀ اهل کرمند از غروی غزل 82
1. عاکفان حرمت قبلۀ اهل کرمند
واقف از نکتۀ سر بستۀ لوح و قلمند
گفتم چه دیدم آن رخ و آن زلف تابدار: از غروی غزل 83
1. گفتم چه دیدم آن رخ و آن زلف تابدار:
«آمنت بالذی خلق اللیل و النهار»
تا بکی ای نوش جان می زنیم نیشتر از غروی غزل 84
1. تا بکی ای نوش جان می زنیم نیشتر
زخم از این بیشتر یا دل از این ریشتر