خوشست از دوست گر لطفست و گر قهر از غروی غزل 85
1. خوشست از دوست گر لطفست و گر قهر
به از شهد است از دست بتان زهر
ای از خط تو سبز لب جویبار عمر از غروی غزل 86
1. ای از خط تو سبز لب جویبار عمر
وز غنچۀ تو خرم و خندان بهار عمر
گوهر عمر گرانمایه بود گرچه نفیس از غروی غزل 87
1. گوهر عمر گرانمایه بود گرچه نفیس
لیگ از بهر نثار تو متاعیست خسیس
آتش قهر تو بر باد دهد گر خاکم از غروی غزل 88
1. آتش قهر تو بر باد دهد گر خاکم
آب لطف تو نماید ز کدورت پاکم
گر هوای سر کوی تو دهد بر بادم از غروی غزل 89
1. گر هوای سر کوی تو دهد بر بادم
به حقیقت کند از بند هوا آزادم
نقطۀ خال تو را من که چنان حیرانم از غروی غزل 90
1. نقطۀ خال تو را من که چنان حیرانم
که چه پرگار در آن دائره سر گردانم
ز شور عشق تو گر ز عندلیبان شدم از غروی غزل 91
1. ز شور عشق تو گر ز عندلیبان شدم
ولی گرفتار بیداد رقیبان شدم
نقطۀ خال لبت مرکز و ما پرگاریم از غروی غزل 92
1. نقطۀ خال لبت مرکز و ما پرگاریم
همه سرگشته در آن دائرۀ رخساریم
دیرگاهی است پناهندۀ این درگاهم از غروی غزل 93
1. دیرگاهی است پناهندۀ این درگاهم
بلکه عمریست که خاک ره این خرگاهم
هر سو نگریدیم کسی چون تو ندیدیم از غروی غزل 94
1. هر سو نگریدیم کسی چون تو ندیدیم
اکنون نگرانیم که هر سو نگریدیم
ترسم آنست که ترسائی روی تو شوم از غروی غزل 95
1. ترسم آنست که ترسائی روی تو شوم
یا که هندوی بت خال نکوی تو شوم
از رقیبان تو تا چند من اندیشه کنم از غروی غزل 96
1. از رقیبان تو تا چند من اندیشه کنم
بیخ اندیشۀ بد را چه خوش از ریشه کنم