لوح دل را جان من از نقش کثرت ساده کن از غروی غزل 109
1. لوح دل را جان من از نقش کثرت ساده کن
وز برای کلک وحدت لایق و آماده کن
سرم را پر کن از سودای عشق و سربلندم کن از غروی غزل 110
1. سرم را پر کن از سودای عشق و سربلندم کن
سویدای مرا سرشار شوق و مستمندم کن
که برد بکوی لیلی ز وفا پیام مجنون از غروی غزل 111
1. که برد بکوی لیلی ز وفا پیام مجنون
که بسی نرفت و از یاد تو رفت نام مجنون
تا چند باشی از ما گریزان از غروی غزل 112
1. تا چند باشی از ما گریزان
مادر قفایت افتان و خیزان
اگر از درم در آئی تو چه طالع نکویان از غروی غزل 113
1. اگر از درم در آئی تو چه طالع نکویان
بدهم به مژدگانی سر و جان بمژده گویان
مائیم مست باده روز الست تو از غروی غزل 114
1. مائیم مست باده روز الست تو
نی بلکه مست غمزۀ چشمان مست تو
صورت شاهد ازل جلوه گر از جمال تو از غروی غزل 115
1. صورت شاهد ازل جلوه گر از جمال تو
معنی حسن لم یزل در خور خط و خال تو
زلال خضر می جوشد ز لعل نوشخند تو از غروی غزل 116
1. زلال خضر می جوشد ز لعل نوشخند تو
هزاران همچو اسکندر گرفتار کمند تو
آبرومندم به عشق روی تو از غروی غزل 117
1. آبرومندم به عشق روی تو
سرفرازم در هوای کوی تو
ای که بر اوج نه فلک دام هوس فکنده ای از غروی غزل 118
1. ای که بر اوج نه فلک دام هوس فکنده ای
بر لب بام یار من پر نزند پرنده ای
اگر روزانه باشد یا شبانه از غروی غزل 119
1. اگر روزانه باشد یا شبانه
ندارم جز نوای عاشقانه
ای شاهد عالم‌سوز در حسن و دلارایی از غروی غزل 120
1. ای شاهد عالم‌سوز در حسن و دلارایی
وی شمع جهان‌افروز در جلوه و زیبایی