غزلیات در دیوان کمپانی محمدحسین غروی اصفهانی

1 بریدم از همه پیوند و بر تو دل بستم بمهر روی تو با مهر و ماه پیوستم

2 مرا ز ساغر ابرویت آنچنان شوریست که بی تملق ساقی خراب و سرمستم

3 که آفتاب جمال تو دید و آب نشد؟ صواب نیست که با هستی تو من هستم

4 بپای بوس تو دارم سری ولی بی مغز دریغ از اینکه جز این بر نیاید از دستم

1 چون خم عشق ازل تا بابد می جوشم بادۀ خانگی از خون جگر می نوشم

2 بگشا چهره مگر مشکل ما بگشائی ورنه من بر حسب همت خود می کوشم

3 تا که چشمم به تو افتاد دل از کف دادم پند صاحبدل از این پس نرود در گوشم

4 نوبهار امد و بلبل بتمتع در باغ من که دستان توام از چه چنین خاموشم

1 من بناخن غم سینه می خراشم فی المثل چه فرهاد کوه می تراشم

2 خاکساری تو کرده فرش راهم غمگساری تو صاحب فراشم

3 گر ز دست جورت ناله ای بر آرم بر سر جهانی خاک غم بپاشم

4 دور باش غیرت رانده آن چنانم کز ره خیالت نیز دور باشم

1 من بینوا ز بی برگ و بری اگر بمیرم سر پر ز شور از خاک در تو بر نگیرم

2 ز کمند عشق هرگز نبود مرا گریزی چکنم ز حلقۀ خم بخم تو ناگزیرم

3 بغلامیّ درت مفتخرم مرانم از در که بجز در تو حاشا در دیگری پذیرم

4 من اگر بحلقۀ بندگیت بزیر بندم نه عجب که باج از تاج کیان اگر بگیرم

1 بهوای کوی تو آمدم که رها ز بند هوا شوم بامید روی تو آمدم که مگر ز تو کامروا شوم

2 نه رها ز بند هوا شدم نه ز یار کامروا شدم نه چنان دچار بلا شدم که دگر بفکر دوا شوم

3 همه روزه روزی من غمست همۀ شبم شب ها تست نه چنان کمند تو محکم است که امید آنکه رها شوم

4 نه مرا بخویش دهی رهی نه ز خویشتن دهی آگهی نه دلالتی و نه همرهی متحیرم بکجا شوم

1 سروش غیب دوشم نکته‌ای را گفت در گوشم که تا صبح قیامت برد تاب از دل ز سر هوشم

2 مناز ای ساقی مجلس به نوشانوش پی در پی که من از ساغر ابروی شاهد باده می‌نوشم

3 زلال چشمۀ حیوان ترا ای خضر ارزانی که من زان لعل میگون زندۀ سرچشمۀ نوشم

4 شراب عشق شوری در سرم افکنده‌ای شیرین که چون فرهاد تلخی‌های دوران شد فراموشم

1 ز اقلیم حقیقت تا طبیعت رخت بر بستم چنان سرگشتگی دیدم که گم شد رشته از دستم

2 به زندان تن و بند زن و فرزند افتادم به آرامی نخفتم شب، به روز آسوده ننشستم

3 شدم آواره از گلزار وحدت با دلی پر خون چه گویم از که بگسستم ندانم با که پیوستم

4 نه هشیارم که یابم بهره ای از صحبت شیرین نه از شور شراب عشق، لیلای ازل مستم

1 بخدا کز تو نگیرم دل و رو برنکنم کافرم چارۀ دل را گر از این در نکنم

2 رسم خوبان جهان گرچه وفاداری نیست بی وفائی ز تو البته که باور نکنم

3 ناله، دانم ندهد سود و به جائی نرسد من که جز ناله ندارم چکنم گر نکنم

4 سیل اشک من سودا زده بنیاد کن است لیک با شعلۀ دل دامن خود تر نکنم

1 لوح دل را جان من از نقش کثرت ساده کن وز برای کلک وحدت لایق و آماده کن

2 باد نخوت کن بدر از سر، بنه بر پای خم روی صدق و ساغری را از صفا پر باده کن

3 سر بلندی همچو آتش داد بنیادت بباد همو خاک افتادگی با مردم افتاده کن

4 طوطی نفس تو با زاغ طبیعت همنفس همتی کن خویشتنر از این قفس آزاده کن

1 سرم را پر کن از سودای عشق و سربلندم کن سویدای مرا سرشار شوق و مستمندم کن

2 دل آشفته ام چون آهوی وحشی رمید از من گره بگشا ز زاف مشگسای و در کمندم کن

3 سکندروارم از سرچشمۀ حیوان مکن محروم چه خضرم کامیاب از لعل نوشخندم کن

4 سلیمانا مرا دیو طبیعت کرده اندر بند باسم اعظم آزادم کن و فارغ ز بندم کن