غزلیات در دیوان کمپانی محمدحسین غروی اصفهانی

1 که برد بکوی لیلی ز وفا پیام مجنون که بسی نرفت و از یاد تو رفت نام مجنون

2 بسلامت ای صبا گر برسی بکوی سلمی بدوصد نیازمندی برسان سلام مجنون

3 ز حدیث آرزومندی ما بگو که شاید بنوازشی و نازی بدهند کام مجنون

4 ز درم در آنگارا تو چه مهر عالم آرا که نتابد از فلک چون تو ببام مجنون

1 تا چند باشی از ما گریزان مادر قفایت افتان و خیزان

2 تا چند باشیم چون شمع سوزان با شعلۀ آه، با اشک ریزان

3 تا چند بینند اهل بصیرت جور دمادم از بی تمیزان

4 بنهاده تا چند بر خاک ذلت روی مذلت خیل عزیزان

1 اگر از درم در آئی تو چه طالع نکویان بدهم به مژدگانی سر و جان بمژده گویان

2 تو اگرچه ناگزیری ز نصیحت من ای دوست نبود مرا گریزی ز کمند مشگمویان

3 نه عجب از آنکه انگشت نمای خلق گردد شده هر که شهرۀ شهر به عشق ماهرویان

4 من اگر بسر بپویم ره عشق را به همت خجلم ز جان نثاری و ز رسم راه پویان

1 مائیم مست باده روز الست تو نی بلکه مست غمزۀ چشمان مست تو

2 ما کرده ایم سینه سپر تیغ عشق را نی بلکه دیده را هدف تیر شست تو

3 ما داده ایم سلسلۀ اختیار را نی بلکه رشتۀ دل و دین را بدست تو

4 ما بنده ایم و بستۀ غم توایم یا رب مرا مباد جدائی ز بست تو

1 صورت شاهد ازل جلوه گر از جمال تو معنی حسن لم یزل در خور خط و خال تو

2 جام جهان نمای جم ساغر درد نوش تو طلعت لیلی قدم آینۀ مثال تو

3 کوکب دری فلک شمع در سرای تو سرمۀ دیدۀ ملک خاک ره نعال تو

4 عرصۀ فرش ساحت گوشه نشین گدای تو قبۀ عرش حلقۀ منطقۀ جلال تو

1 زلال خضر می جوشد ز لعل نوشخند تو هزاران همچو اسکندر گرفتار کمند تو

2 ز صهبای تو افلاطون درون خم بسر برده ز سودای تو جالیموس عمری دردمند تو

3 ارسطالیس باشد کاسه لیس خوان رندانت فنون حکمت لقمان بود رمزی ز پند تو

4 مه نو در حضیض و اوج اندر مشرق و مغرب نمی یابد مجال بوسه بر نعل سمند تو

1 آبرومندم به عشق روی تو سرفرازم در هوای کوی تو

2 رفرفم را تا به او ادنی رساند قاب قوسین خم ابروی تو

3 من نیم بیگانه از خویشم مران سالها خو کرده ام با خوی تو

4 ماسوا را پشت سر افکنده ام تا که دیدم روی دل را سوی تو

1 ای که بر اوج نه فلک دام هوس فکنده ای بر لب بام یار من پر نزند پرنده ای

2 نبست براق عقل را ره برواق بزم او رفته بوادی فنا رفرف هر رونده ای

3 بسته کمان ابروان راه خیال رهروان ناز خدنگ غمزه اش بازوی هر زننده ای

4 بندۀ آن لب و دهان زندۀ جاودان بود نیست یکیش عشق جز زندۀ یار زنده ای

1 اگر روزانه باشد یا شبانه ندارم جز نوای عاشقانه

2 پی دیدار رویش بخت بستم نه صاحب خانه را دیدم نه خانه

3 نهادم سر به صحرا همچو مجنون که از لیلی مگر یابم نشانه

4 زدم در راه عشقش سر به دریا چه میزد آتش عشقم زبانه

1 ای شاهد عالم‌سوز در حسن و دلارایی وی شمع جهان‌افروز در جلوه و زیبایی

2 حسن تو تجلی کرد در طور دل عشاق چون سینهٔ سینا شد هر سرّ سویدایی

3 عشق رخ تو آتش در خرمن هستی زد شد هر شررش شوری در هر سر و سودایی

4 مرغان چمن هر یک در نغمه به یاد تو بلبل به غزل‌خوانی طوطی به شکرخایی