غزلیات در دیوان کمپانی محمدحسین غروی اصفهانی

1 سر غنچه در گریبان، دل لاله داغ دارد زانو و شور قمری که به باغ و راغ دارد

2 عجب از دل تو جانا که به حال ما نسوزد چه دلیست خام کز سوخته ای فراغ دارد

3 تو قرین یاری از سوختگان خبر نداری دل بی غم از دل غمزده کی سراغ دارد

4 دلم از غم تو تاریک تر از شب فراقست بدو دیده در رهت منتظر و چراغ دارد

1 ای محور دایره ملکوت سرگشتۀ بادیۀ ناسوت

2 تا چند در این قفس خاکی ای بلبل گلزار جبروت

3 ای مه که فرو رفتی بمحاق یادی بکن از افق لاهوت

4 در خطۀ ایمان زن قدسی تا چند به پیروی طاغوت

1 افسوس که گوهر نفس نفیس از کف دادی بمتاع خسیس

2 از یوسف عشق گذشته به هیچ با گرگ هوی همراز و انیس

3 بستی ز بساط سلیمان چشم با دیو طبیعت گشته جلیس

4 دردی که تر است دوا نکند صد جالینوس و ارسطالیس

1 تا دل آشفته ام شیفتۀ روی تست هر طرفی رو کنم روی دلم سوی تست

2 بگرد بیت الحرام طواف بر من حرام ای صنم خوش خرام کعبۀ من کوی تست

3 دل ندهم از قصور به صحبت حسن حور بهشت اهل حضور صحبت دلجوی تست

4 نافۀ مشک ختا گر طلبم من خطاست مشک من و عود من موی تو و بوی تست

1 ای داغ تو لالۀ باغ دلم وی سوز تو نور چراغ دلم

2 ای ترا ز لطف تو گلشن جان وی تازه ز قهر تو داغ دلم

3 سرگشتۀ کوی تو شد دل من هرگز نروی بسراغ دلم

4 امید که هیچ مباد تهی از بادۀ شوق ایاغ دلم

1 ای بسته دل اندر خوان طمع وی خسته تن از پیکان طمع

2 ای مرغ دلت پیوسته کباب از نائرۀ سوزان طمع

3 فریاد که آب رخت را ریخت بر خاک مذلت، نان طمع

4 حیف است یوسف طبع عزیز در بند و غل زندان طمع

1 نقطۀ خال لبت مرکز و ما پرگاریم همه سرگشته در آن دائرۀ رخساریم

2 خضر سرچشمۀ نوشیم و چنان می نوشیم که دو صد ملک سکندر بجوی نشماریم

3 آبرو را نفروشیم به یک جرعۀ می زانکه از ساغر ابروی تو ما سرشاریم

4 ما که با طرۀ زلف تو در آویخته ایم گر بگویند عجب نیست که ما طراریم

1 آن یار لاله رو گر ما را نمی نوازد سهلست، از چه ما را چون شمع می گدازد

2 دل آب شد ز هجرش دیگر چسان بسوزد امید وصل او نیست تا با غمش بسازد

3 عمریست در نیازم در پای سرو نازم تا کی نیاز آرم تا چند او بنازد

4 غیر از نیازمندی از بندان نشاید جانا تو نازنینی ناز از تو می برازد

1 عاکفان حرمت قبلۀ اهل کرمند واقف از نکتۀ سر بستۀ لوح و قلمند

2 خاکساران تو ماه فلک ملک حدوث جان نثاران تو شاه ملکوت قدمند

3 خرقه پوشان تو تشریف ده شاهانند دُرد نوشان تو ائینه گر جام جمند

4 بندگان تو ز زندان هوا آزادند در کمند تو و آسوده ز هر بیش و کمند

1 تجلی کرد یارم تا که گیتی را بیاراید ولی چون نیک دیدم خویشتن را خواست بنماید

2 به جز آیینه رویش نبیند روی نیکویش که آن زیبنده صورت را جز این معنی نمی‌شاید

3 کدامین دیده را یارا که بیند آن دلارا جمال یار را دیدن به چشم یار می‌باید

4 از آن زلف خم اندر خم بود کار جهان در هم مگر مشاطۀ باد صبا زان طره بگشاید