ای در طلبت همۀ عالم گم از غروی غزل 37
1. ای در طلبت همۀ عالم گم
افلاطون رفته فرو در خم
از عشق تو اندر تاب و تبم از غروی غزل 38
1. از عشق تو اندر تاب و تبم
وز شوق تو در وجد و طربم
ای روی تو قبلۀ حاجاتم از غروی غزل 39
1. ای روی تو قبلۀ حاجاتم
وی کوی تو طور مناجاتم
از جان بگذر جانان بطلب از غروی غزل 40
1. از جان بگذر جانان بطلب
آنگاه ز جانان جان بطلب
تا بی خبری ز ترانۀ دل از غروی غزل 41
1. تا بی خبری ز ترانۀ دل
هرگز نرسی به نشانۀ دل
بسامانی رسان یارا سر سودائی ما را از غروی غزل 42
1. بسامانی رسان یارا سر سودائی ما را
و گر نه ده شکیبائی دل شیدائی ما را
فروغ حسن تو داده است چشم بینا را از غروی غزل 43
1. فروغ حسن تو داده است چشم بینا را
بهر چه می نگرد جلوه طور سینا را
جانفشانی بکن ار می طلبی جانان را از غروی غزل 44
1. جانفشانی بکن ار می طلبی جانان را
کس بجانان نرسد تا نفشاند جان را
دلبرا گر بنوازی بنگاهی ما را از غروی غزل 45
1. دلبرا گر بنوازی بنگاهی ما را
خوشتر است ار بدهی منصب شاهی ما را
ای روح روان تند مرو وامش رویدا از غروی غزل 46
1. ای روح روان تند مرو وامش رویدا
خلقی ز پیت واله و سرگشته و شیدا
من ز مجنون و تو در حسن سبق برده ز لیلی از غروی غزل 47
1. من ز مجنون و تو در حسن سبق برده ز لیلی
دل من سینۀ سینا، رخ تو طور تجلی
تبارک الله از آن طلعت چو ماه و تعالی از غروی غزل 48
1. تبارک الله از آن طلعت چو ماه و تعالی
نه ماه را است چنین غره و نه این قد و بالا