غزلیات در دیوان کمپانی محمدحسین غروی اصفهانی

1 ای محور دایره ملکوت سرگشتۀ بادیۀ ناسوت

2 تا چند در این قفس خاکی ای بلبل گلزار جبروت

3 ای مه که فرو رفتی بمحاق یادی بکن از افق لاهوت

4 در خطۀ ایمان زن قدسی تا چند به پیروی طاغوت

1 ای تاب و توانم را برده رحمی بر این دل افسرده

2 برگی از گلشن خرم عمر باقی بود آن هم پژمرده

3 خوناب جگر از ساغر دل در فصل بهار غمت خورده

4 بیمار توایم و نه پرسیتی کاین غمزده به شد یا مرده

1 ای داغ تو لالۀ باغ دلم وی سوز تو نور چراغ دلم

2 ای ترا ز لطف تو گلشن جان وی تازه ز قهر تو داغ دلم

3 سرگشتۀ کوی تو شد دل من هرگز نروی بسراغ دلم

4 امید که هیچ مباد تهی از بادۀ شوق ایاغ دلم

1 رسوای زمانه «زبانم» کرد فاش این همه راز نهانم کرد

2 با این همه نتوانم گفت عشق تو چنین و چنانم کرد

3 گیرم که زبان بندم از عشق با اشک روان چه توانم کرد

4 آهم چه زبانه کشد بکند بالاتر از آنچه زبانم کرد

1 آن کیست که بستۀ بند تو نیست یا آنکه اسیر کمند تو نیست

2 آن دل نه دلست که از خامی در آتش عشق، سپند تو نیست

3 از راه سعادت گمراهست آنکس که ارادتمند تو نیست

4 لقمان که هزارانش پند است جز بندۀ حکمت و پند تو نیست

1 گر باده دهد بر باد مرا از غم بکند آزاد مرا

2 آن دل که بود از باده خراب خوشتر ز هزار آباد مرا

3 ای شاخۀ شمشاد از غم تو شادم چه نخواهی شاد مرا

4 ای شاه قلمرو دل چه خوشست بیداد ترا، فریاد مرا

1 از نرگس مست تو مخمورم هر چند خرابم، معمورم

2 از لالۀ روی تو می سوزم چون شمع، وز سر تا پا نورم

3 از مهر تو سینا سینۀ من از عشق تو چون شجر طورم

4 عمری بگذشت بمستوری امروزه به عشق تو مشهورم

1 هرجا که بسوی تو می بینم یک جا همه روی تو می بینم

2 دریای محیط دو گیتی را یک قطره ز جوی تو می بینم

3 طغرای صحیفۀ هستی را در طرۀ موی تو می بینم

4 ارکان اریکۀ حشمت را در کعبۀ کوی تو می بینم

1 تا گوهر عشق اندوخته ام چشم از همه عالم دوخته ام

2 تا با غم عشق تو ساخته ام همواره سراپا سوخته ام

3 تا سینۀ من سینای غم است چون نخلۀ طور افروخته ام

4 از دفتر عشق تو روز نخست دیباچۀ غم آموخته ام

1 از یار نیاز ندیده کسی جز عشوه و ناز ندیده کسی

2 گویند بسوز و بساز ولی این سوز و گداز ندیده کسی

3 یک ساعت جور ترا بر من در عمر دراز ندیده کسی

4 باز آگه اینهمه دوری را از محرم راز ندیده کسی