رام و سیتا ملا مسیح پانی‌پتی

1 موکل بر پری زن دیوکی چند ستم رأی و ستمکار و ستم بند

2 ستم زین بیشتر نبود سزاوار که طفل م رده مادر، دایه کفتار

3 همای هم قفس با جیفه خواران چو گنجی هم قفس با تیره ماران

4 وزان بدتر کزآنها آن جگر سوز شنیدی قصۀ راون شب و روز

1 چو باز آمد به خود لختی شبانگاه فکنده چشم پر خون بر رخ ماه

2 مشابه دید روی دلستان را صنم پنداشت ماه آسمان را

3 ز بس کز جام شوقش دل شد از دست زمین تا آسمان نشناخت چون مست

4 چو دیوانه ز ماه نو برآشفت به ماه چارده رو کرده می گفت

1 چو روزی چند در صحرا قدم زد به ناگه فتنۀ عالم علم زد

2 کنیده دیو پیدا شد بلاجوش غریوان تر ز ابر آسمان پوش

3 به جسم چون غم افزون تر ز مقدار نموده از هوا بر شکل جاندار

4 چه جانداری قوی هیکل چو سیمرغ که صد سیمرغ کردی طعمه چون مرغ

1 چو در رکه مونک آمد رام دلخون خبر بردند بر سگریو میمون

2 برادر بال با او بود دشمن هلاکش را همی انگیختی فن

3 به کنکش با وزیران گفت آن راز که بر من شد در فتنه ز نو باز

4 شنیدم دو جوان پیل پیکر مسلح گشته شیران دلاور

1 چو یک چندی گذشت از روزگاران در آمد در شکفتن نو بهاران

2 علم زد بر هوا ابرِ بهاری به عشق لاله و گل کرد زاری

3 شکوفه تاج زر زد بر سر شاخ نسیم صبح شد بر غنچه گستاخ

4 ز بس گلها نوای بلبل آمیز می عشق از ایاغ ۳حسن لبریز

1 که دیوی بود مایاوی ملنگی به زور صد هزاران فیل جنگی

2 در آمد ناگهان از نره دیوان به شکل گاو شد شیر غریوان

3 زمین را داشتی بر شاخ در وا چو گردون آسمان را بردی از جا

4 به جنگ بحر عمان حمله آورد برآورد از نهاد موج آن گرد

1 چو روشن گشت شب را جان تاریک به دیده شد فروغ صبح نزدیک

2 شدند آن تلخ گویان در شکر خواب به تنها ماند سوزان شمع شب تاب

3 هنون چون آشنا با ماه کم بود به دانایی خرد را کار فرمود

4 همه افسانۀ ماه جگر سوز به خود گفته ز حسرت تا به آن روز

1 هنون چون رفت گام چند از پیش نکو اندیشه مرد آن همت اندیش

2 در آن روزی که بهر جنگ راون به زرین قلعه آید رام و لچمن

3 بود آن دم هزاران در هزاران به از من کینه ج وی نامداران

4 نمایان کی توانم کرد کاری که از وی عقل درگیرد شماری

1 هم ه روز از فروغ صبح تا شام به دیوان جنگ کرده لچمن و رام

2 چو آن روز قیامت هول شب شد حیات خلق را گویی سبب شد

3 نیاسودند لیکن نره دیوان شبیخون جنگ کردندی غریوان

4 در آن شب فتنه ها چون آتش از دود به هر جانب فراوان جلوه گر بود

1 چو عزم رزم گشته در دلش جزم به رزم آمد چو مستان شاد در بزم

2 ز جوش خون، دلش رشک قرابه مسلح پا نهاده بر ارابه

3 حصاری بود ارابه به هزار اسب کشیدندی به صد محنت سوار اس ب

4 چو پیل بر شکسته آهنین بند قیامت در سپاه رام افکند