رام و سیتا ملا مسیح پانی‌پتی

1 شبی چون جِیب صبح، آبستن نور چو خور دامن فشان بر شمع کافور

2 تجلّی شمع خلوت خانۀ او چراغ آسمان پروانۀ او

3 هوا صافی چو رأی مرد آگاه زمین از شیر شسته گازر ماه

4 مهش چون نکته چینان گشته غماز غلط گفتم چو عاشق دشمن راز

1 ز غار آخر بر آمد بال دلتنگ سلاح جنگ کرد ه تختۀ سنگ

2 به کین چون اره دندان تیز کرده به خونریزی برادر ریز کرده

3 به ناگه از کمین زد ناوک رام بدان تندی به دست مرگ شد رام

4 به جان کندن نظر بر قاتل انداخت دلش تیر ملامت را هدف ساخت

1 چو شاهنشاه چین از غایت کین ز هر سو آخته شمشیر زری ن

2 به عزم رزم شاه زنگی شب فشاند از زهر خندی آتش از لب

3 دران میدان مظّفر گشت و منصور به چرخ افراخت بختش بیرق نور

4 به کین لچمن شده چون مهر در تاب حمائل کرده در بر تیغ زهر آب

1 ز سوز رام تا طبعم سخن راند زبانم چون زبانه آتش افشاند

2 لب از ذکر صنم جنبانم اکنون که از خارا گشایم چشمۀ خون

3 به شهر زر چو رفت آن سیم پیکر شد از اکسیر غم بر گونۀ زر

4 به رویش اشک خون گلگونه پرداز سیه روزی به چشمش سرمه انداز

1 به جاسوسیِ حال آن پری زاد به چار اطراف عالم کس فرستاد

2 نخستین با سپاهی از حد افزون به مشرق نامزد شد بنت میمون

3 که گم گشته است خورشید نکویان به مشرق رفته باید جست و جویان

4 به جستن سعی کن از حد زیادت کزان سو سر زند صبح سعادت

1 چو مهر از قعر این دریای اندوه علم زد بر فراز کوهۀ کوه

2 به کوه آن جمله میمونان دلتنگ بهم جمع آمده بر تختۀ سنگ

3 کز اینجا مقصد ما شهر لنکاست صد و پنجاه فرسخ عرض دریاست

4 گذشتن نیست از وی سرسری کار چو مردان زور خود سازید اظهار

1 کهن تاریخدان عشق نامه چنین جنباند خونی نوک خامه

2 که چون بهر دلاسای دلارام گرفت انگشتری هنونت از رام

3 هزاران کس ز میمونان چیده برای همرهی خود بر گزیده

4 دگر جامون و انگد نیز چون باد روان گشتند با او بهر امداد

1 ز زور بال گویم با تو یک حرف همی کوهی که همرنگ است با برف

2 ز دیوی مانده مشتی استخوانست که درمد نظر الوند سانست

3 به میدان بال انسان دیو را کشت به ضرب تیغ نه، کز ضرب یکمشت

4 ز جا این کوه را بال قوی چنگ به پشت پا در اندازد دو فرسنگ

1 چو در رک مونک کوه آن کوه تمکین علم بر زد چو سیاح جهان بین

2 فراشی دی د اندر دامن کوه کزان گشتی فراموش از دل اندوه

3 غم و اندیشه ننگ آن زمین بود نشاط افزای فردوس برین بود

4 ز نام غم هوایش بود بیزار که نگشاید ارم بر کافران بار

1 شنو اح وال خود ز آغاز و انجام پریزادی که بودش انجنی نام

2 چو بت رویان بدان صورت که دانی به خود هر هفت کرد اندر جوانی

3 فکنده کسوت گلنار در بر چو گل کرده لباس خ ود معطر

4 صبا دید و دوید از بی تکلّف چو بکران چمن کردش تصرف