رام و سیتا ملا مسیح پانی‌پتی

1 چو در رکه مونک آمد رام دلخون خبر بردند بر سگریو میمون

2 برادر بال با او بود دشمن هلاکش را همی انگیختی فن

3 به کنکش با وزیران گفت آن راز که بر من شد در فتنه ز نو باز

4 شنیدم دو جوان پیل پیکر مسلح گشته شیران دلاور

1 که دیوی بود مایاوی ملنگی به زور صد هزاران فیل جنگی

2 در آمد ناگهان از نره دیوان به شکل گاو شد شیر غریوان

3 زمین را داشتی بر شاخ در وا چو گردون آسمان را بردی از جا

4 به جنگ بحر عمان حمله آورد برآورد از نهاد موج آن گرد

1 ز زور بال گویم با تو یک حرف همی کوهی که همرنگ است با برف

2 ز دیوی مانده مشتی استخوانست که درمد نظر الوند سانست

3 به میدان بال انسان دیو را کشت به ضرب تیغ نه، کز ضرب یکمشت

4 ز جا این کوه را بال قوی چنگ به پشت پا در اندازد دو فرسنگ

1 ز غار آخر بر آمد بال دلتنگ سلاح جنگ کرد ه تختۀ سنگ

2 به کین چون اره دندان تیز کرده به خونریزی برادر ریز کرده

3 به ناگه از کمین زد ناوک رام بدان تندی به دست مرگ شد رام

4 به جان کندن نظر بر قاتل انداخت دلش تیر ملامت را هدف ساخت

1 هوای عشق آمد فصل برسات که فردوس برین را می کند مات

2 ز بس آب و هوایش جان نوایست به خوبی پادشاه هر هوایست

3 بهار عاشقان برسات هند است ز دلها خون فشان برسات هند است

4 ز رنگ و بوی پرکاریست در وی سراپا ناله و زاریست در وی

1 شبی چون جِیب صبح، آبستن نور چو خور دامن فشان بر شمع کافور

2 تجلّی شمع خلوت خانۀ او چراغ آسمان پروانۀ او

3 هوا صافی چو رأی مرد آگاه زمین از شیر شسته گازر ماه

4 مهش چون نکته چینان گشته غماز غلط گفتم چو عاشق دشمن راز

1 چو شاهنشاه چین از غایت کین ز هر سو آخته شمشیر زری ن

2 به عزم رزم شاه زنگی شب فشاند از زهر خندی آتش از لب

3 دران میدان مظّفر گشت و منصور به چرخ افراخت بختش بیرق نور

4 به کین لچمن شده چون مهر در تاب حمائل کرده در بر تیغ زهر آب

1 به جاسوسیِ حال آن پری زاد به چار اطراف عالم کس فرستاد

2 نخستین با سپاهی از حد افزون به مشرق نامزد شد بنت میمون

3 که گم گشته است خورشید نکویان به مشرق رفته باید جست و جویان

4 به جستن سعی کن از حد زیادت کزان سو سر زند صبح سعادت

1 کهن تاریخدان عشق نامه چنین جنباند خونی نوک خامه

2 که چون بهر دلاسای دلارام گرفت انگشتری هنونت از رام

3 هزاران کس ز میمونان چیده برای همرهی خود بر گزیده

4 دگر جامون و انگد نیز چون باد روان گشتند با او بهر امداد

1 قضا را کرگسی بود اندران کوه قوی هیکل بسان ابر اندوه

2 میان کرگسان سنپات نامش در افتادند میمونان به دامش

3 به شادی بهر صیدشان شده پیش که دیده چند روزی روزی خویش

4 دل شان از نهیب چنگ سنپات ز خود رفته چو رنجورانِ هیهات