رام و سیتا ملا مسیح پانی‌پتی

1 چو مژده یافت زان اقبال جمشید سهیل آمد به استقبال خورشید

2 به ره شد رو به رو با رام، جسرت قران کردند با هم دین و دولت

3 به منزل بردش از ره آن یگانه فرود آورد م همان را به خانه

4 در آندم داشت جگ آن خیر فرجام ثواب جگ شده همروزی رام

1 چو رام از خدمت آن نیکنامان به طرف جوی شد سرو خرامان

2 به جای ی کش سهیل او را نشان داد در آن گلشن زمین زد گام خون باد

3 کنار آب جاری خال خالی ستاده جابجا طو بی نهالی

4 درخت بیخ پر موزون به یکجا رسیده شاخ و برگش بر ثریا

1 غریوان بر ارابه خر به پیکار روان شد همچو توپ صاعقه بار

2 نمایان از ارابه بیرق او چه بیرق، بادبان زورق ا و

3 دو خر با لشکر از حد عدد بیش هراول گشت در فوج بد اندیش

4 ز یکسو بر سراپا فوج چون تاخت تو گویی چرخ را خواهد برانداخت

1 به لنکا شاه دیوان بود راو ن بدن دیو و پری جان بود راو ن

2 عناصر تابع فرمان او بود اجل محبوس در زندان او بود

3 به امرش سکّه زد تأثیر اجرام نهیبش از تجسس عزل اوهام

4 ملائک پاسبانش گشت در خواب درش را ابر نیسان می زدی آب

1 سهی سروی ز رحمت آفریده به جسم و روح نور حق دمیده

2 مشکّل گشته نور صبح امید تراشیده بتی از جِرم خورشید

3 ندانم کز چه جوهر گشته موجود که حسنش را محبت کالبد بود

4 ز موی فرق او تا ناخن پا چنان کش آرزو خواهد مه یا

1 نماندش اختیار از بی قراری ارابه خواست از بهر سواری

2 کشیدندی خران گردون ده سر نباشد مرکب دجال جز خر

3 سواره بر ارابه سوی دریا روان گردید راون، لیک تنها

4 درختی دید عالی شاخ در شاخ هزارش بند چون طوبی به هر شاخ

1 به گل چیدن برآمد ناگهان حور خرامان شد به گلشن سروی از نور

2 به پابوسش فتاده سبزه در پای گل از دستش به جنت یافته جای

3 فتادن هر کجا می خواست پایش نسیم از شاخ گل می روفت جایش

4 خرامان در چمن از بس صفائی کف پایش به رنگ گل حنا ئی

1 همی رفت آهوی زرین جهیده گهی پیدا و گه پنهان ز دیده

2 شده ماریچ آهو، رام صیاد به نزدیکی به دامش در نیفتاد

3 بدینسان برد زانجا چند فرسنگ شد آخر از خدنگ رام دلت نگ

4 چو آهو را ز تن از تیر جان رفت به مردن نام لچمن بر زبان رفت

1 چو لچمن رفت، راون وقت آن یافت که گرگ کهنه، بره بی شبان یافت

2 به کام اژدها بی رنج شد گنج مرا زان اژدها بر گنج صد رنج

3 به ص حرای خُتَن شد بعد بس دیر غزال مشک، صید هفت سر شیر

4 پری در زعفرانی پرنیانی بهاری بود همدوش خزانی

1 به بی رویی کشان می بردش از مو دو چار اندر هوا شد با جتایو

2 به فریادش جتایو شد خبردار ز بانگ طبل گردد باز بیدار

3 به راون پنجه زد کرگس چو شهباز که بومی بر هما شد چنگل انداز

4 نصیحت کردش اول آخر آن جنگ هم از منقار می کَند و هم از چنگ