بیار ساقی از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 36
1. بیار ساقی زرین نبید و سیمین کاس
به باده حرمت و قدر بهار را بشناس
سمنبوی آن از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 37
1. سمنبوی آن سر زلفش که مشکین کرد آفاقش
عجب نی ارتبت گردد ز روی شوق مشتاقش
ای خداوند از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 38
1. ای خداوند خراسان و شهنشاه عراق
ای به مردی و به شاهی برده از شاهان سباق
بینی آن ترکی از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 39
1. بینی آن ترکی که او چون برزند بر چنگ، چنگ
از دل ابدال بگریزد به صد فرسنگ، سنگ
نوبهار از از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 40
1. نوبهار از خوید و گل‌آراست گیتی رنگ رنگ
ارغوانی گشت خاک و پرنیانی گشت سنگ
شبی دراز، از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 41
1. شبی دراز، می سرخ من گرفته به چنگ
میی بسان عقیق و گداخته چون زنگ
الا یا خیمگی! از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 42
1. الا یا خیمگی! خیمه فروهل
که پیشاهنگ بیرون شد ز منزل
می ده پسرا! از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 43
1. می ده پسرا! برگل، گل چون مل و مل چون گل
خوشبوی ملی چون گل، خودروی گلی چون مل
آمد نوروز از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 44
1. آمد نوروز ماه با گل سوری به هم
بادهٔ سوری بگیر، بر گل سوری بچم
خیز بترویا! از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 45
1. خیز بترویا! تا مجلس زی سبزه بریم
که جهان تازه شد و ما ز جهان تازه‌تریم
ای دل چو هست از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 46
1. ای دل چو هست حاصل کار جهان عدم
بر دل منه ز بهر جهان هیچ بار غم
ای بت زنجیر از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 47
1. ای بت زنجیر جعد، ای آفتاب نیکوان
طلعت خورشید داری، قامت فردوسیان