نوبهار آمد از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 1
1. نوبهار آمد و آورد گل و یاسمنا
باغ همچون تبت و راغ بسان عدنا
همی‌ریزد میان از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 1
1. همی‌ریزد میان باغ، لؤلؤها به زنبرها
همی‌سوزد میان راغ، عنبرها به مجمرها
چو از زلف شب از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 3
1. چو از زلف شب باز شد تاب‌ها
فرو مرد قندیل محراب‌ها
غرابا مزن بیشتر از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 4
1. غرابا مزن بیشتر زین نعیقا
که مهجور کردی مرا ازعشیقا
ای با عدوی ما از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 5
1. ای با عدوی ما گذرنده ز کوی ما
ای ماهروی شرم نداری ز روی ما؟
دوستان! وقت از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 6
1. دوستان! وقت عصیرست و کباب
راه را گرد نشانده‌ست سحاب
در خمار می دوشینم از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 7
1. در خمار می دوشینم ای نیک حبیب
آب انگور دو سالینه‌م فرموده طبیب
آمد شب و از خواب از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 8
1. آمد شب و از خواب مرا رنج و عذابست
ای دوست بیار آنچه مرا داروی خوابست
ای ترک ترا با از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 9
1. ای ترک ترا با دل احرار چه کارست
نه این دل ما غارت ترکان تتارست
الا وقت صبوحست، از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 10
1. الا وقت صبوحست، نه گرمست و نه سردست
نه ابرست و نه خورشید، نه بادست و نه گردست
چرخست ولیکن از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 11
1. چرخست ولیکن نه درو طالع نحسست
خلدست ولیکن نه درو جوی عقارست
سپیده‌دم از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 12
1. سپیده‌دم که وقت کار عامست
نبیذ غارجی رسم کرامست