آمد ای سید از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 24
1. آمد ای سید احرار! شب جشن سده
شب جشن سده را حرمت، بسیار بود
باد نوروزی از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 25
1. باد نوروزی همی در بوستان سامر شود
تا به سحرش دیدهٔ هر گلبنی ناظر شود
صنما بی تو از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 26
1. صنما بی تو دلم هیچ شکیبا نشود
و گر امروز شکیبا شد فردا نشود
ابر آذاری از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 27
1. ابر آذاری برآمد از کران کوهسار
باد فروردین بجنبید از میان مرغزار
بر لشکر زمستان از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 28
1. بر لشکر زمستان نوروز نامدار
کرده‌ست رای تاختن و قصد کارزار
هنگام بهارست از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 29
1. هنگام بهارست و جهان چون بت فرخار
خیز ای بت فرخار، بیار آن گل بی‌خار
با رخت ای دلبر از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 30
1. با رخت ای دلبر عیار یار
نیست مرا نیز به گل کار کار
به دهقان کدیور از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 31
1. به دهقان کدیور گفت انگور
مرا خورشید کرد آبستن از دور
نوروز فرخ از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 32
1. نوروز فرخ آمدو نغز آمد و هژیر
با طالع مبارک و با کوکب منیر
نوبهار آمد از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 33
1. نوبهار آمد و آورد گل تازه فراز
می خوشبوی فزار آور و بربط بنواز
عاشقا رو دیده از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 34
1. عاشقا رو دیده از سنگ و دل از فولاد ساز
کز سوی دیگر برآمد عشقباز آن یار باز
آمدت نوروز از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 35
1. آمدت نوروز و آمد جشن نوروزی فراز
کامگارا! کار گیتی تازه از سر گیر باز