برآمد ز کوه از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 48
1. برآمد ز کوه ابر مازندران
چو مار شکنجی و ماز اندر آن
ای باده! فدای از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 49
1. ای باده! فدای تو همه جان و تن من
کز بیخ بکندی ز دل من حزن من
ای نهاده بر از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 50
1. ای نهاده بر میان فرق جان خویشتن
جسم ما زنده به جان و جان تو زنده به تن
شبی گیسو فروهشته از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 51
1. شبی گیسو فروهشته به دامن
پلاسین معجر و قیرینه گرزن
حاسدان بر از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 52
1. حاسدان بر من حسد کردند و من فردم چنین
داد مظلومان بده ای عز میر مؤمنین
فغان ازین از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 53
1. فغان ازین غراب بین و وای او
که در نوا فکندمان نوای او
رسم بهمن گیر از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 54
1. رسم بهمن گیر و از نو تازه کن بهمنجنه
ای درخت ملک! بارت عز و بیداری تنه
ماه رمضان از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 55
1. ماه رمضان رفت و مرا رفتن او به
عید رمضان آمد، المنه لله
برخیز هان از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 56
1. برخیز هان ای جاریه، می در فکن در باطیه
آراسته کن مجلسی، از بلخ تا ارمینیه
نبیذ پیش من از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 57
1. نبیذ پیش من آمد به شاطی برکه
به خنده گفتم: طوبی لمن یری عکه
خوشا قدح نبیذ از منوچهری دامغانی قصیده-قطعه 58
1. خوشا قدح نبیذ بوشنجه
هنگام صبوح، ساقیا، رنجه