رباعیات مهستی گنجوی

1 شوی زن نوجوان اگر پیر بود تا پیر شود همیشه دلگیر بود

2 آری مثل است این که گویند زنان در پهلوی زن تیر به از پیر بود

1 در غربت اگر چه بخت همره نبود باری دست من ز جانم آگه نبود

2 دانی که چرا گزیده‌ام رنج سفر تا ماتم شیر پیش روبه نبود

1 در دل همه شرک روی بر خاک چه سود؟ زهری که به جان رسید تریاک چه سود؟

2 خود را به میان خلق زاهد کردن با نفس پلید جامهٔ پاک چه سود؟

1 سهمی که مرا دلبر خباز دهد نه از سر کیمخ کز سر ناز دهد

2 در چنگ غمش بمانده‌ام همچو خمیر ترسم که بدست آتشم باز ذهذ

1 مه بر رخ تو گزیدنم دل ندهد وز تو صنما بریدنم دل ندهد

2 تا از لب نوش تو چشیدم شکری از هیچ شکر چشیدنم دل ندهد

1 زیبا بت کفشگر جو کفش آراید هر لحظه لب لعل بر آن می‌ساید

2 کفشی که ز لعل و شکرش آراید تاج سر خورشید فلک را شاید

1 اشکم ز دو دیده متصل می‌آید از بهر تو ای مهرگسل می‌آید

2 زنهار بدار حرمت اشک مرا کین قافله از کعبهٔ دل می‌آید

1 چشمم چو به چشم خویش چشم تو بدید بی چشم تو خواب چشم از چشم رمید

2 ای چشم هم چشم به چشمت روشن چون چشم تو چشم من دگر چشم ندید

1 خطت چو بنفشه از گل آورد پدید آورد خطی که بر سر ماه کشید

2 پیوسته ز شب صبح دمیدی اکنون آشوب دل مرا شب از صبح دمید

1 بس غصه که از چشمهٔ نوش تو رسید تا دست من امروز به دوش تو رسید

2 در گوش تو دانه‌های دٌر می‌بینم آب چشمم مگر به گوش تو رسید