آن دیده که دیدن تو بودی از مهستی گنجوی رباعی 109
1. آن دیده که دیدن تو بودی کارش
از گریه تباه می‌شود مگذارش
در ره چو بداشتم به سوگندانش از مهستی گنجوی رباعی 110
1. در ره چو بداشتم به سوگندانش
از شرم عرق کرد زخ خندانش
ترکم چو کمان کشید کردم از مهستی گنجوی رباعی 111
1. ترکم چو کمان کشید کردم نگهش
دیدم مه و عقربی به زیر کلهش
ای عقرب زلفت زده برجانم از مهستی گنجوی رباعی 112
1. ای عقرب زلفت زده برجانم نیش
تیر قد تو مرا برآورده ز کیش
در دبستان دوش از غم و از مهستی گنجوی رباعی 113
1. در دبستان دوش از غم و شیون خویش
می‌گشتم و می‌گریستم بر تن خویش
من مهستی‌ام بر همه خوبان از مهستی گنجوی رباعی 114
1. من مهستی‌ام بر همه خوبان شده طاق
مشهور به حسن در خراسان و عراق
تا کی ز غم تو رخ به خون از مهستی گنجوی رباعی 115
1. تا کی ز غم تو رخ به خون شوید دل
و آزرم وصال تو به جان جوید دل
ای رنج غم تو برده و خوردهٔ از مهستی گنجوی رباعی 116
1. ای رنج غم تو برده و خوردهٔ دل
اندیشهٔ تو به ناز پروردهٔ دل
زین سان که فتاد هجر در از مهستی گنجوی رباعی 117
1. زین سان که فتاد هجر در راه ای دل
ترسم که نبری جان ز غمش آه ای دل
ای آروزی روان وای داروی از مهستی گنجوی رباعی 118
1. ای آروزی روان وای داروی دل
با گونهٔ تو گونهٔ گل شد باطل
ای فتنهٔ خاص ای بلای از مهستی گنجوی رباعی 119
1. ای فتنهٔ خاص ای بلای دل عام
خورشید فلک روی تو را گشته غلام
برخیز و بیا که هجره پرداخته‌ام از مهستی گنجوی رباعی 120
1. برخیز و بیا که هجره پرداخته‌ام
وز بهر تو پردهٔ خوش انداخته‌ام