تا ظن نبری کز پی جان می‌گریم از مهستی گنجوی رباعی 133
1. تا ظن نبری کز پی جان می‌گریم
زین سان که پیداو نهان می‌گریم
نه مرد سجاده‌ایم و نه از مهستی گنجوی رباعی 134
1. نه مرد سجاده‌ایم و نه مرد کَلیم
ما مرد می‌ایم در خرابات مقیم
ما بندگی آن رخ زیبات از مهستی گنجوی رباعی 135
1. ما بندگی آن رخ زیبات کنیم
و آزادگی طرهٔ رعنایت کنیم
زرد است ز عشق خاکبیزی از مهستی گنجوی رباعی 136
1. زرد است ز عشق خاکبیزی رویم
وین نادره به هر کسی چون گویم
زلفین تو سی زنگی و هر از مهستی گنجوی رباعی 137
1. زلفین تو سی زنگی و هر سی مستان
سی مستان‌اند خفته در سیمستان
چشم و دهن آن صنم لاله از مهستی گنجوی رباعی 138
1. چشم و دهن آن صنم لاله رخان
از پسته و بادام گرفتست نشان
از ضعف تن آنچنان توانم از مهستی گنجوی رباعی 139
1. از ضعف تن آنچنان توانم رفتن
کز دیدهٔ خود نهان توانم رفتن
قلّش و قلندری و عاشق از مهستی گنجوی رباعی 140
1. قلّش و قلندری و عاشق بودن
در مجمع رندان موافق بودن
دی خوش پسری دیدم اندر از مهستی گنجوی رباعی 141
1. دی خوش پسری دیدم اندر زوزن
گر لاف زنی ز خوبرویان زو زن
بر هر دو طرف مزن تو بر از مهستی گنجوی رباعی 142
1. بر هر دو طرف مزن تو بر یک سوزن
و آن زلف شکسته را ز رخ یک سو زن
دوش از غم هجرت ای بت عهدشکن از مهستی گنجوی رباعی 143
1. دوش از غم هجرت ای بت عهدشکن
چون دوست همی گریست بر من دشمن
ای یاد تو تسبیح زبان از مهستی گنجوی رباعی 144
1. ای یاد تو تسبیح زبان و لب من
اندیشهٔ تو مونس روز و شب من