رباعیات مهستی گنجوی

1 هر جوی که از چهره به ناخن کندم از دیده کنون آب درو می‌بندم

2 بی‌آبی روی بود ار یک چندم آب از مژه بر روی آن می‌بندم

1 من عهد تو سخت سست می‌دانستم بشکستن آن درست می‌دانستم

2 این دشمنی ای دوست که با من ز جفا آخر کردی نخست می‌دانستم

1 لعل تو مزیدن آرزو می‌کُنَدَم می با تو کشیدن آرزو می‌کندم

2 در مستی و مخموری و در هشیاری چنگ تو شنیدن آرزو می‌کندم

1 رفت آن که سری پر از خمارش دارم چون جان دارم گهی که خوارش دارم

2 بر آمدنش چنان امیدم یارست گوئی که هنوز در کنارش دارم

1 هر ناله که بر سر شتر می‌کردم در پای شتر نثار دُر می‌کردم

2 هر چاه که کاروان تهی کرد ز آب من باز به آب دیده پر می‌کردم

1 ای فاختهٔ مهر چون به تو درنگرم زیبائی طاوس به بازی شمرم

2 با خندهٔ کبک چون در آئی ز درم دل همچو کبوتری بپرّد ز برم

1 دل کو که به نامه شرح غم آغازم یا جان ز درد با سخن پردازم

2 از بی‌دلی و بی‌خبری کاغذ و کلک می‌گیرم و می‌گریم و می‌اندازم

1 قصاب منی و در غمت می‌جوشم تا کارد به استخوان رسد می‌کوشم

2 رسمی‌ست تو را که چون کشی بفروشی از بهر خدا اگر کشی مفروشم

1 در کوی خرابات یکی درویشم ز آن خم زکات بیاور پیشم

2 صوفی بچه‌ام ولی نه کافرکیشم مولای کسی نیم غلام خویشم

1 چون مرغ ضعیف بی پر و بی بالم افتاده به دام و کس نداند حالم

2 دردی به دلم سخت پدیدار آمد امروز من خسته از آن می‌نالم