رباعیات مهستی گنجوی

1 باید سه هزار سال کز چشمه‌ خور یا کان گهر گردد یا معدن زر

2 شاها تو به یک سخن کنار و دهنم هم معدن زر کردی و هم کان گهر

1 ای پور خطیبب گنجه پندی بپذیر بر تخت طرب نشین به کف ساغر گیر

2 از طاعت و معصیت خدا مستغنیست باری تو مراد خود ز عالم برگیر

1 با لاله رخان باغ سرو از سر ناز می‌کرد ز شرح قد خود قصه دراز

2 از باد صبا چو وصف قدت بشنید ز آوازهٔ قامت تو آمد به نماز

1 از بس که کند زلف تو با روی تو ناز بیم است که از رشک کنم کفر آغاز

2 من بندهٔ بادی شوم ای شمع طراز کو زلف تو را ز روی بر دارد باز

1 دلدار کله‌دوز من از روی هوس می‌دوخت کلاهی ز نسیج و اطلس

2 بر هر ترکی هزار زه می‌گفتم با آنکه چهار تَرَک را یک بس

1 در یافتم آخر ز قضاش را به شبش صد بوسه زدم بر لب همچون رطبش

2 او خواست که دشنام دهد حالی من دشنام به بوسه در شکستم به لبش

1 در رهگذری فتاده دیدم مستش در پاش فتادم و گرفتم دستش

2 امروز از آن هیچ نمی‌آید یاد یعنی خبرم نیست ولیکن هستش

1 من تازه‌گلی که نباشد خارش یا بلبل خوش‌گو که بود غمخوارش

2 بازی که سر دست شهان جاش بود در دام تو افتاد نکو می‌دارش

1 آن دیده که دیدن تو بودی کارش از گریه تباه می‌شود مگذارش

2 وان دل که بتو بود همه بازارش در حلقهٔ زلف توست نیکو دارش

1 در ره چو بداشتم به سوگندانش از شرم عرق کرد زخ خندانش

2 پس بر رخ زرد من بخندید به لطف عکس رخ من فتاد بر دندانش