رباعیات مهستی گنجوی

1 چون زور کمان در بر و دوش تو رسد تیرش به لب چشمهٔ نوش تو رسد

2 گوئی زهش از حدیث من تافته‌اند زیرا که به صد حیله به گوش تو رسد

1 شاها ز منت مدح و ثنا بس باشد وز پیرزنی تو را دعا بس باشد

2 گر گاو نیم شاخ نه در خورد منست ور گاو شدم شاخ دو تا بس باشد

1 سرمایهٔ روزگارم از دست بشد یعنی سر زلف یارم از دست بشد

2 بر دست حنا نهادم از بهر نگار در خواب شدم نگارم از دست بشد

1 گفتم نظری که عمر من فاسد شد گفتا ز حسد جهان پر از حاسد شد

2 گفتم بوسی به جان دهی گفت برو بازار لب من اینچنین کاسد شد

1 این اشک عقیق رنگ من چون بچکد آب از دل سنگ و چشم گردون بچکد

2 چشمم چو ز تو برید ازو خون بچکید شک نیست که از بریدگی خون بچکید

1 سودازدهٔ جمال تو باز آمد تشنه شدهٔ وصال تو باز آمد

2 نو کن قفس و دانهٔ لطفی تو بپاش کان مرغ شکسته بال تو باز آمد

1 ایام بر آن است که تا بتواند یک روز مرا به کام دل ننشاند

2 عهدی دارد فلک که تا گرد جهان خود می‌گردد مرا همی گرداند

1 تا از تف آب چرخ افراشته‌اند غم در دل من چو آتش انباشته‌اند

2 سرگشته چو باد می‌دوم در عالم تا خاک من از چه جای برداشته‌اند

1 آن‌ها که هوای عشق موزون زده‌اند هر نیم شبی سجاده در خون زده‌اند

2 نشنیدستی که عاشقان خیمهٔ عشق از گردش هفت چرخ بیرون زده‌اند

1 پیوسته خرابات ز رندان خوش باد در دامن زهد و زاهدی آتش باد

2 آن دلق به صد پاره و آن صوف کبود افتاده به زیر پای دُردی‌کش باد