رباعیات مهستی گنجوی

1 غم با لطف تو شادمانی گردد عمر از نظر تو جاودانی گردد

2 گر باد به دوزخ برد از کوی تو خاک آتش همه آب زندگانی گردد

1 مشکی که ز چین ختن آهو دارد از چینِ سرِ زلف تو آهو دارد

2 آن کس که شبی با غم تو یار بشد تا وقت سحر ناله و آهو دارد

1 جانانه هر آن کس که دی خوش دارد جان .... بی‌دلان مشوش دارد

2 زنهار ز آه من بیندیش که آن دوری‌ست که زیر دامن آتش دارد

1 جان در ره عاشقی خطر باید کرد آسوده دلی زیر و زبر باید کرد

2 وانگه ز وصال باز نادیده اثر با درد دل از جهان گذر باید کرد

1 شاها فلکت اسب سعادت زین کرد وز جملهٔ خسروان تو را تحسین کرد

2 تا در حرکت سمند زرین نعلت بر گل ننهد پای زمین سیمین کرد

1 قصه چه کنم که اشتیاق تو چه کرد با من دل پر زرق و نفاق تو چه کرد

2 چون زلف دراز تو شبی می‌باید تا با تو بگویم که فراق تو چه کرد

1 بگذشت پریر باز به سر لاله و درد دی خاک چمن سنبل تر بار آورد

2 امروز خور آب شادمانی زیراک فردا همی آتش غم باید خورد

1 هر کارد که از کشتهٔ خود برگیرد و اندر لب و دندان چو شکر گیرد

2 گر باز نهد بر گلوی کشتهٔ خود از ذوق لبش زندگی از سر گیرد

1 آن یار کله‌دوز چه شیرین دوزد انواع کلاه از در تحسین دوزد

2 هر روز کلاه اطلس لعلی را از گنبد سیمین‌زِهِ زرین دوزد

1 چشم ترکت چون مست برمی‌خیزد شور از می و می‌پرست برمی‌خیزد

2 زلفت چو به رقص در میان می‌آید صد فتنه به یک نشست بر‌می‌خیزد