چون شانه و سنگ اگر پذیرد از مهستی گنجوی رباعی 37
1. چون شانه و سنگ اگر پذیرد رایت
تا فرمائی به لعل گوهرزایت
من برخی آبی که رود در جویت از مهستی گنجوی رباعی 38
1. من برخی آبی که رود در جویت
من مردهٔ آتشی که دارد خویت
ای گشته خجل پری و حور از از مهستی گنجوی رباعی 39
1. ای گشته خجل پری و حور از رویت
خورشید گرفته وام نور از رویت
در طاس فلک نقش قضا و قدر از مهستی گنجوی رباعی 40
1. در طاس فلک نقش قضا و قدر است
مشکل گرهیست خلق از این بی‌خبر است
سوگند به آفتاب یعنی رویت از مهستی گنجوی رباعی 41
1. سوگند به آفتاب یعنی رویت
و آنگاه به مشک ناب یعنی مویت
تیر بستم تو را دلم ترکش از مهستی گنجوی رباعی 42
1. تیر بستم تو را دلم ترکش باد
صد سال بقای آن رخ مهوش باد
آن روز که مرکب فلک زین از مهستی گنجوی رباعی 43
1. آن روز که مرکب فلک زین کردند
آرایش مشتری و پروین کردند
در دهر مرا جز تو دل‌افروز از مهستی گنجوی رباعی 44
1. در دهر مرا جز تو دل‌افروز مباد
بر لعل لبت زمانه فیروز مباد
بی یاد تو در تنم نفس پیکان از مهستی گنجوی رباعی 45
1. بی یاد تو در تنم نفس پیکان باد
دل زنده باندهت چو تن بیجان باد
گر ملک تو مصر و روم و چین از مهستی گنجوی رباعی 46
1. گر ملک تو مصر و روم و چین خواهد بود
آفاق تو را زین نگین خواهد بود
ای باد که جان فدای پیغام از مهستی گنجوی رباعی 47
1. ای باد که جان فدای پیغام تو باد
گر برگذری به کوی آن حورنژاد
چشمم چو بر آن عارض گلگون از مهستی گنجوی رباعی 48
1. چشمم چو بر آن عارض گلگون افتاد
دل نیز ز ره دیده بیرون افتاد